Goed, ik geef het eerlijk toe: ik ben zo’n type dat zich kan storen aan de kleinste dingen. Niet per se aan mensen, maar vooral aan ‘grote systemen’ zoals onze overheid, zowel lokaal als landelijk. Denk aan stoplichten die nét te lang op rood blijven, een belastingdienst die “dienst” nauwelijks begrijpt, of dat eeuwige gezeur over klimaatmaatregelen zonder enige logica. Maar nu ben ik dus in een experiment beland: 30 dagen niet klagen. De aanleiding? Mijn vrouw. Ze vond het een goed idee. “Onze zuiderburen doen dit ook, het is goed voor je mentale gezondheid,” zei ze met een vrolijke glimlach. Nou ja, als de Belgen het zeggen, dan moet het vast wel kloppen. Mijn vrouw heeft zelfs een notitieboekje gepakt om bij te houden hoe lang ik dit volhou. Hoeveel vertrouwen ze daarin heeft? Laten we zeggen dat het notitieboekje slechts tien bladzijden heeft. De theorie achter deze challenge is simpel: klagen helpt niet en lucht ook niet op. Als je ergens van baalt, accepteer het en ga door....

Ah, Eindhoven. De stad die zich Brainport noemt, maar waar het lijkt alsof de brains vooral ergens anders te vinden zijn. Want eerlijk, als je naar het beleid kijkt, vraag je je toch echt af wat er in de schedels van onze ambtenaren zit. Neem bijvoorbeeld de herbestratingen. Het Stratumseind, keurig opnieuw bestraat, bleek achteraf meer op een BMX-parcours te lijken dan op een gezellige uitgaansstraat. Dus hup, weer open die boel. Godnondeju , alsof we hier allemaal klaarstaan met onze mountainbikes. Kosten? Een bescheiden 300.000 euro. Ach ja, geld moet rollen. Vooral richting de aannemers, blijkbaar. En dan de Kleine Berg. Ook daar mag het asfalt eruit. Waarom? Blijkbaar heeft iemand ontdekt dat het té veel uitnodigt om als fietsparcours te dienen. Want dat is natuurlijk een groot stadsprobleem: te veel fietsers. En ja, als je dat asfalt er weer uitwipt en opnieuw begint, dan krijg je natuurlijk weer een flinke rekening gepresenteerd. Maar goed, het geld groeit hier aan de bomen...

  Aan: Gemeente Eindhoven T.a.v. afdeling Personeelszaken Betreft: Sollicitatie Algemeen Ambtenaar – Een functie op mijn lijf geschreven Geachte heer/mevrouw, Met groot enthousiasme en een lichte frons van zelfspot richt ik mij tot u om te solliciteren naar de functie van Algemeen Ambtenaar. Een functie die – zoals ik mij voorstel – perfect aansluit bij mijn levenservaring, werkethos en persoonlijke ambities. Laat ik direct eerlijk zijn: ik ben geen carrièrejager. Nee, ik geloof in het koesteren van rustmomenten, het benutten van pauzes en het waarderen van de subtiele kunst van tijdsverdrijf. Uw vacature (die ik overigens niet gelezen heb, maar daar heeft u vast begrip voor) lijkt mij dan ook de ideale gelegenheid om mijn talenten te benutten. Denk aan het keurig leegdrinken van gemeentelijke koffieautomaten en het strategisch inplannen van extra lange lunchpauzes. Wat mij uniek maakt? Nou, mijn BMI bijvoorbeeld. Met een gezonde 160 kilo aan ervaring breng ik letterlijk gewicht in...

  Ja hoor, het is januari en terwijl de rest van Nederland nog aan het bekomen is van de oliebollen en champagne, zijn wij hier in het Zuiden alweer op volle toeren. Het ene carnavalsfeest na het andere wordt georganiseerd alsof we morgen al in polonaise naar de kroegen moeten trekken. En eerlijk is eerlijk: dat is precies wat we graag doen! Vooral hier in Eindhoven, beter bekend als Lampegat, weet men er al vroeg een feestje van te maken. Open je Facebook, en je wordt doodgegooid met uitnodigingen. Een gezellige borrel hier, een nieuwe prins of prinses daar, of gewoon een reden om alvast wat bier te nuttigen onder het mom van "Carnaval komt eraan." Je kunt het zo gek niet bedenken of we maken er een feestje van. Want dat is het motto hier in het Zuiden: gezelligheid, bier, en samen zijn. En ik? Nou, ik als doorgewinterde columnist in Lampegat doe natuurlijk vrolijk mee. Mijn wederhelft daarentegen, tja, die begrijpt het allemaal niet zo. Zij komt uit De Bilt, en daar – zoals...

    De makers van Winter Vol Liefde hebben zichzelf overtroffen met het duo Mike en zijn moeder Monique. Serieus, waar hebben ze deze twee opgegraven? Mike, 33 jaar jong, runt een kinderskischool en woont nog gezellig thuis bij moeders in het idyllische Seefeld, Oostenrijk. Een volwassen relatie aangaan zonder Moniques goedkeuring? Geen denken aan. Dan Monique zelf: de moeder die zich al na één blik op kandidaat Denise ‘verliefd’ verklaarde en haar met open armen in het gezin opnam. Niet dat Denise daar veel keuze in had, want wie Mike kiest, krijgt Monique er gratis bij. Dit is geen relatie; het is een pakketdeal zonder retourbeleid. Monique lijkt vastberaden om iedere potentiële schoondochter eerst grondig te keuren. En Lena, de nieuwste toevoeging aan deze sneeuwsoap? Die heeft haar handen vol. Bemoeizuchtig Lea brengt energie mee naar de après-ski, maar je vraagt je af of ze weet wat haar te wachten staat. Een schoonmoeder-in-spe die niet alleen in het leve...