30 Dagen Niet Klagen: Een (on)mogelijke uitdaging



Goed, ik geef het eerlijk toe: ik ben zo’n type dat zich kan storen aan de kleinste dingen. Niet per se aan mensen, maar vooral aan ‘grote systemen’ zoals onze overheid, zowel lokaal als landelijk. Denk aan stoplichten die nét te lang op rood blijven, een belastingdienst die “dienst” nauwelijks begrijpt, of dat eeuwige gezeur over klimaatmaatregelen zonder enige logica. Maar nu ben ik dus in een experiment beland: 30 dagen niet klagen.


De aanleiding? Mijn vrouw. Ze vond het een goed idee. “Onze zuiderburen doen dit ook, het is goed voor je mentale gezondheid,” zei ze met een vrolijke glimlach. Nou ja, als de Belgen het zeggen, dan moet het vast wel kloppen. Mijn vrouw heeft zelfs een notitieboekje gepakt om bij te houden hoe lang ik dit volhou. Hoeveel vertrouwen ze daarin heeft? Laten we zeggen dat het notitieboekje slechts tien bladzijden heeft.


De theorie achter deze challenge is simpel: klagen helpt niet en lucht ook niet op. Als je ergens van baalt, accepteer het en ga door. Klinkt als een geweldige strategie… voor robots. Maar wij, mensen, zijn emotionele wezens. Klagen is onze tweede natuur, onze ventilatie, onze subtiele vorm van rebellie. En toch sta ik hier, bij dag 1, vastberaden om het te proberen.


Wist je trouwens dat er onderzoeken zijn die aantonen dat mensen het meest klagen op het werk? Natuurlijk, want dat is dé plek waar alles altijd vlekkeloos verloopt en iedereen efficiënt samenwerkt (kuch). Ik ben er vrij zeker van dat al die “klachtenloze” werknemers óf niet bestaan óf simpelweg geleerd hebben hun innerlijke frustraties te verbergen achter een glimlach en een verplichte “team spirit”.


Hoe gaat het nu, vraag je je af? We zitten op dag 3, en ik voel me al bijna als een opgeblazen ballon vol onuitgesproken ergernissen. Maar ach, ik blijf doorgaan. Voor mijn vrouw, voor mijn mentale gezondheid en – wie weet – voor dat ene sprankje hoop dat deze challenge écht iets verandert.


Misschien haal ik het nog tot dag 10. Misschien ontdek ik zelfs iets positiefs. Of misschien is mijn vrouw straks degene die 30 dagen moet proberen niet te klagen… over mij.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Eindhoven met Brains of Ballen?

Afbeelding
Europese aanbesteding voor sekswerkers volgende logische stap!   Eindhoven, de stad die zichzelf graag op de kaart zet als het Silicon Valley van Nederland, heeft weer een staaltje bestuurskunde van de bovenste plank laten zien. De verdeling van exploitatievergunningen voor raamprostitutie op het Baekelandplein gebeurt tegenwoordig niet zomaar.Nee daar wordt geloot. Jawel, alsof je meedoet aan een vakantieactie bij de lokale supermarkt. Alleen in plaats van een all-inclusive naar de Canarische Eilanden, kun je een plekje winnen om legaal de oudste professie ter wereld uit te oefenen. Maar waarom zou je het bij een simpele loting laten? Als we dan toch zo transparant en eerlijk willen zijn, waarom niet meteen een Europese aanbesteding via TenderNed? We zijn tenslotte een innovatieve stad, toch? Dit zou pas echt een waterdichte, non-discriminatoire procedure garanderen! Sekswerkers uit heel Europa kunnen dan keurig een offerte indienen met hun zakelijke plannen, visie op klantbelevin...
Meer lezen

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen