Na een paar zalige weken waarin ik me bijna schuldig voelde zó te genieten van de zon, onze tuin, gezellige terrasjes en dat zeldzame fenomeen genaamd ‘lekker weer in Nederland’… besloot het universum ineens: “En nu is het wel weer mooi geweest, vriend.”   Het begon met wat onschuldig gesnif. “Ach, hooikoorts,” dacht ik nog naïef. Inmiddels loop ik al ruim een week rond als een figurant uit een ziekenhuisserie: knallende koppijn, hoesten alsof ik een longdonor probeer te worden, en een consumptie van Kleenex die de aandelen van het bedrijf rechtstreeks omhoog stuwt. Mijn hele lijf doet zeer, van kruin tot kleine teen, dus gezellig is het allemaal niet.   De lucht is inmiddels net zo grijs als mijn humeur en ik heb officieel een zomerverkoudheid die zich gedraagt alsof het de griep is op steroïden. En dan heb ik het nog niet eens over mijn keel, die voelt alsof ik dagelijks scheermesjes inslik — wat het ontbijt tot een creatief experiment maakt met vloeibare yoghurt en w...

  Ik vier dit jaar vakantie in eigen stad. Lekker lui in mijn tuinstoel, zonnebril op, drankje erbij. En terwijl ik daar zo lag, dacht ik: laat ik eens schrijven over onze ‘slimste stad van Nederland’. Eindhoven. Brainport. De trots van de regio. Hightech, innovatief en met een visie voor de toekomst. Althans, op papier. Want wie iets verder kijkt dan de glimmende brochures en LinkedIn-praatjes, ontdekt al snel dat deze stad ook een knap staaltje bestuurlijke klungeligheid herbergt. Slim? Niet bepaald. Tenzij je ‘slim’ vertaalt als “veel geld uitgeven aan projecten die vooral frustratie opleveren.”   Neem nu het Catharinaplein. Een plein dat al sinds 2007 fungeert als proefterrein voor ontwerpers met teveel vrijheid en te weinig realiteitszin. Eerst werd er €800.000 ingestoken, toen nog eens €700.000, en daarna volgden tijdelijke bomen in kuipen en weer een ‘nieuwe visie’. Inmiddels weet niemand meer hoe het eruit hoort te zien. Maar het blijft een bouwplaats – met grind, beto...