Heb ik dat weer.....

 

Na een paar zalige weken waarin ik me bijna schuldig voelde zó te genieten van de zon, onze tuin, gezellige terrasjes en dat zeldzame fenomeen genaamd ‘lekker weer in Nederland’… besloot het universum ineens: “En nu is het wel weer mooi geweest, vriend.”

 

Het begon met wat onschuldig gesnif. “Ach, hooikoorts,” dacht ik nog naïef. Inmiddels loop ik al ruim een week rond als een figurant uit een ziekenhuisserie: knallende koppijn, hoesten alsof ik een longdonor probeer te worden, en een consumptie van Kleenex die de aandelen van het bedrijf rechtstreeks omhoog stuwt. Mijn hele lijf doet zeer, van kruin tot kleine teen, dus gezellig is het allemaal niet.

 

De lucht is inmiddels net zo grijs als mijn humeur en ik heb officieel een zomerverkoudheid die zich gedraagt alsof het de griep is op steroïden. En dan heb ik het nog niet eens over mijn keel, die voelt alsof ik dagelijks scheermesjes inslik — wat het ontbijt tot een creatief experiment maakt met vloeibare yoghurt en wat lauw water. Bon appétit!

 

De afspraak bij de fysiotherapeut voor morgen heb ik maar direct geannuleerd. Ik bedoel: als opstaan al voelt als een klimexpeditie naar de Mount Everest, dan zie ik mezelf niet echt fanatiek liggen spartelen op een matje onder TL-licht.

Mijn grote plan voor vandaag? Het bed weer in duiken. Niet romantisch, niet lui — gewoon noodzakelijk. Inpakken in dekens als een menselijk burrito en hopen dat mijn immuunsysteem zich herpakt. Want ik wil deze week toch écht nog even richting Tilburg. Voor de gezelligheid. Voor de afleiding. Voor iets dat géén neusspray is.

 

Dus ja, dit is mijn zomer-update. Geen cocktails met een parasolletje, maar paracetamol met een bijsluiter.

Life’s a beach, zeggen ze. Nou, ik zit er middenin. Alleen dan met sokken aan, een kruik en een hoofd als een meloen.

LK