Nederlandse Culturele Subsidies

 



Welkom in de wondere wereld van Nederlandse culturele subsidies, waar geld lijkt te stromen als een eindeloze bron in een woestijn van creatieve verlangens. Ja, laten we duidelijk zijn, het ondersteunen van cultuur is essentieel voor onze samenleving. Het voedt onze geest, verrijkt ons leven en geeft ruimte aan artistieke expressie. Maar soms kunnen we ons niet aan de gedachte onttrekken dat deze subsidieparadijzen hun doelen compleet voorbij schieten. Ze lijken een eigen leven te leiden, met weinig verantwoording en nog minder realiteitszin.
 
Dit financiële carrousel van cultuursubsidies roept de vraag op: zijn we echt verstandig bezig, of spelen we een absurd spel van geld rondpompen zonder enige strategische visie?
Laten we beginnen met het goede nieuws. Ja, subsidies voor culturele instellingen zijn belangrijk en moeten blijven bestaan. Ze vormen een essentieel onderdeel van het culturele ecosysteem, dat jong en oud verbindt, ons erfgoed bewaart en nieuwe creatieve horizonten verkent. Maar het is hoog tijd om de lachspiegels en rookgordijnen weg te halen en wat eerlijke vragen te stellen.
 
Het eerste probleem lijkt te liggen bij de directies van veel culturele instellingen. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat ze door een roze bril naar hun eigen organisaties kijken. Subsidies, net als confetti op een bruiloft, worden jaarlijks over hen uitgestrooid, zonder duidelijk doel of verantwoording. Waarom? Omdat ze het kunnen krijgen. Het is als een verjaardagscadeau waar je niet om hebt gevraagd maar toch dankbaar accepteert.
 
Laten we eens een voorbeeld nemen: het Natlab in Eindhoven. Geld stroomt er jaar na jaar naartoe, maar waarom? Ze lijken het zelf niet te weten. Onlangs lazen we dat er zelfs extra directeur is aangesteld om 'orde op zaken te stellen'. Wacht eens even, hadden ze niet al een directeur? Zekers, dus dubbele loonkosten. Dit is precies wat er gebeurt wanneer subsidiegeld wordt rondgestrooid zonder enige vorm van verantwoording.
 
Of laten we het hebben over het muziekgebouw, een al jarenlang geldverslindend gebouw vanwege de enorme jaarlijkse huur en onderhoudskosten. Ik vraag me trouwens af hoe goed ik ook zoek op het internet naar hun financiële jaarstukken en hoe deze opgebouwd zijn,maar helaas op internet zijn ze vaak niet te vinden. Want dan kun je als burger, lees medebepalend aan subsidie wat er met het geld gebeurd. Wat je wel kunt vinden zijn leuk opgemaakte kostbare pdf jaar jaaroverzichten die je kunt downloaden met wat prietpraat, maar niets over de financiële huishouding. Misschien hebben ze wel iets te verbergen. Want die salarissen blijven een ding bij dat soort instellingen. 
 
Maar laten we niet al onze cultuurinstellingen over één kam scheren. Er zijn zeker voorbeelden van uitmuntendheid, zoals de Dutch Design Week en het Parktheater. Deze instellingen laten zien dat het wel degelijk mogelijk is om verantwoord met subsidies om te gaan en daadwerkelijk een positieve impact op de gemeenschap te hebben.
 
Waarom? Zij hebben een heldere visie en werken waarschijnlijk met een meerjarenplan.
Het probleem lijkt echter te zitten in het bedelen om meer geld. Volgens het artikel in het ED van vandaag beweren sommige directies dat ze een indexering van 13% nodig hebben om te overleven. Tja, als dat het geval is, laat ze dan maar met een helder en overtuigend plan komen dat aantoont waarom ze dat extra geld nodig hebben. Het lijkt erop dat sommigen denken dat subsidie bedelen een van hun belangrijkste peilers is geworden.
 
Nu, laten we even teruggaan naar de realiteit. De gemeente Eindhoven is van plan om de culturele instellingen die tot de 'vaste Eindhovense basis' behoren, samen met andere subsidieontvangers, volgend jaar 5,2% extra geld te geven als compensatie voor de gestegen prijzen. Dat lijkt redelijk, toch?
Maar nee, sommige instellingen zijn niet tevreden. Ze vinden dat deze indexering van 5,2% "ver achterblijft bij de realiteit" en eisen een verhoging van 13% voor hun budgetten in 2024. Hoezo achterblijft op wat ? Ze beweren dat het achterblijven van de indexering "de sector over de gehele breedte raakt". Klinkt dat als een koor van financiële overmoed?
 
Laten we eerlijk zijn, in een wereld waarin de meeste mensen blij zijn als ze überhaupt indexering krijgen, lijkt een eis van 13% behoorlijk onrealistisch. Maar als ze denken dat ze recht hebben op meer geld, laat ze dan alsjeblieft met een duidelijk en weloverwogen plan komen dat aantoont waarom ze dat nodig hebben.
 
Het is begrijpelijk dat culturele instellingen zich willen blijven ontwikkelen en groeien, maar dat moet wel gebeuren op een manier die verantwoord is en rekening houdt met de financiële realiteit. De gemeente doet er goed aan om kritisch te blijven kijken naar de subsidieaanvragen en ervoor te zorgen dat belastinggeld op een zinvolle en effectieve manier wordt besteed.
In een wereld waarin veel mensen en organisaties moeten knokken om de eindjes aan elkaar te knopen, moeten culturele instellingen niet vergeten dat subsidies een voorrecht zijn, geen vanzelfsprekendheid. Laten we de waarde van cultuur erkennen en ondersteunen, maar laten we ook eisen dat onze subsidies verantwoord worden besteed. Het is tijd om de lachspiegels weg te halen en de realiteit onder ogen te zien.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen