Wat krijg je als je vier onervaren koppels loslaat op een monumentaal pand uit 1835 in Grave? Precies: Het Blok 2025 . Een realitysoap in bouwhelm waarin bouwfouten worden genegeerd, stijlfouten geprezen en de spanningen oplopen tot boven het kookpunt ook al is de kookplaat nog niet aangesloten.   De deelnemers zijn fanatieker dan hun vaardigheden rechtvaardigen. Waar samenwerking zou moeten zijn, heerst achterklap en rancune. En dan wint Marit en Roelie, de merkwaardige zusjes, gewoon met een badkamer die zo half af is dat zelfs een dozijn halflege potten verf nog meer afwerking hadden. Hun ‘winnende’ badkamer is een ode aan onafgewerktheid, en toch wordt dit het seizoen hoogtepunt volgens de jury. Heidi en Mark zijn vooral meesters in koffie drinken en elkaar autoritair toespreken. Klussen? Tja, dat lijkt op incidentele bijzaak. Mark, de ‘ondernemer’, laat je je afvragen wat hij eigenlijk doet — waarschijnlijk iets belangrijks bij Douwe Egberts, want het enige waa...

  Tja, daar zit je dan. Opeens ben je 69. Een leeftijd waar sommigen ondeugend bij gaan gniffelen, maar ik denk zelf vooral aan… vroegere tijden. VAT 69, weet je nog? Die iconische fles die bij opa steevast in het dressoir stond – net naast de sigaarkist en de bitterballen van gisteren.    En kijk nou, het leven komt in rondjes terug, want hier zit ik, 69 lentes jong, en het voelt gewoon als een goed gerijpte whisky: karaktervol, een tikje scherp, maar o zo lekker in de nasmaak. Wat me het meest ontroert vandaag? De kaarten. Ja, echte fysieke kaarten! Ik was al lang blij als iemand tegenwoordig nog een appje stuurt met een halve zin en een emoji, maar nee hoor – mijn brievenbus deed ouderwets dienst vandaag. Hoe gezellig is dat? Dat verwacht je toch niet meer in deze digitale tijden waarin zelfs een verjaardags kus via QR-code komt. Maar daar lagen ze: enveloppen met handschrift, postzegels en vooral: aandacht.   En dan… jarig zijn op Hemelvaartsdag. Kijk, dat is dub...

    Jawel hoor, zet je schrap, want het COA heeft weer iets briljants bedacht waar zelfs Kafka een stijve nek van zou krijgen. Wat dacht je van een gezellige huisvesting op één terrein voor zowel asielzoekers als militairen? Ja, je leest het goed. Geen typfout. Geen satire (behalve mijn tekst dan). De Nassau-Dietz-kazerne in Budel wordt straks mogelijk het toneel van een vrolijke co-locatie tussen mensen die hun land ontvlucht zijn én mensen die getraind zijn om landen te verdedigen. Wat een heerlijke cocktail aan sociale dynamiek!   Defensie en opvang: een droomduo? Volgens het COA kunnen deze twee totaal verschillende groepen prima samenleven op hetzelfde terrein. Natuurlijk! Want wie wil er nou geen gezamenlijke barbecue tussen de tanks en de trauma’s? Wat een leerzame culturele uitwisseling zou dat worden. De militairen leren hoe je een tent opzet in oorlogssituaties, de asielzoekers leren… oh wacht, dat weten ze al.   Ondertussen zitten burgemeester en gedeputee...

Wat een zegen voor de Nederlandse televisie, dat Schiphol Airport weer terug is met een tweede seizoen! Alsof we niet al genoeg turbulentie hadden in ons dagelijks leven, krijgen we nu elke dinsdag een portie georganiseerde chaos geserveerd, met als kers op de gate: floormanager Josée. Josée, een waar fenomeen. Een vrouw die over de luchthaven dendert alsof ze Schiphol hoogstpersoonlijk heeft uitgevonden. Vergeet de luchtverkeersleiding, vergeet de KLM, vergeet zelfs de douane — Josée regelt alles. Nou ja, als je het haar vraagt. De camera volgt haar trouw terwijl ze, met de subtiliteit van een opstijgende Boeing, zichzelf in elk probleem wurmt dat niet eens om haar hulp vraagt. Wat een flair, wat een energie! Alsof ze iedere ochtend ontbijt met een dubbele espresso en een snuif kerosine. Ze dartelt door de vertrekhal als een dolgedraaide stewardess op speed, permanent in een staat van paraatheid alsof er elk moment een vliegtuig op haar eyeliner kan crashen. En ja, die eyeliner, s...

  Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: voetbal? Nah. Niet mijn sport. En PSV? Ook niet bepaald iets waar ik elke week zenuwachtig voor voor de buis zit. Maar de afgelopen weken was het in Eindhoven onrustiger dan tijdens een storing bij het bierkratretoursysteem van de Jumbo. Je voelde het gewoon in de lucht: er staat iets te gebeuren.   En ja hoor, daar waar niemand meer echt op rekende (behalve misschien een verdwaalde optimist in een rood-witte sjaal) gebeurde het tóch. Kampioen. Hadden we misschien toch een eigen Harry Potter rondlopen bij PSV? Peter Bosz – je weet wel, die kalme, ietwat filosofische trainer die eruitziet alsof hij net een boek van Nietzsche heeft dichtgeslagen – flikt het gewoon. De oudste trainer in de Eredivisie. Maar wát een rust straalt die man uit. Geen geschreeuw, geen gescheld. Gewoon zen blijven, alsof hij elke wedstrijd begint met een kwartiertje meditatie en een kopje kamillethee. Dus dacht ik afgelopen zondag: Leon, doe eens gek. Ga ...

  Beste lezers, dit is een heel verhaal dat gaat over onze tech buurman. Ik erger me steeds vaker aan dit bedrijf. Ook  weer de actuele publicatie over pfas. Alleen verder lezen als je enige betrokkenheid voelt. Zo niet, niet verder lezen, dat is ook een optie, of veel lees plezier. Een groen imago met een rode gloed   ASML.  Voor sommigen een bron van trots, voor anderen een bron van ongemak. De chipgigant uit Veldhoven weet zich knap te presenteren als maatschappelijk betrokken weldoener. Kijk maar naar hun jaarverslagen: kunstgrasveldjes in dorpen, fietsroutes langs technologische trekpleisters, gratis marathon-inschrijvingen voor kinderen. Maar wie even krabt aan dat glimmende oppervlak, ziet vooral slimme PR en politieke finesse. Geen oprechte burenhulp, maar strategische positionering. Met als centrale vraag: wie betaalt de échte rekening?   De ASML-hand op de knip van de gemeenschap Wie in de regio woont, kent het beeld: het gulle bedrijf dat zich verbind...