PSV Landskampioen 2024/2025
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: voetbal? Nah. Niet mijn sport. En PSV? Ook niet bepaald iets waar ik elke week zenuwachtig voor voor de buis zit. Maar de afgelopen weken was het in Eindhoven onrustiger dan tijdens een storing bij het bierkratretoursysteem van de Jumbo. Je voelde het gewoon in de lucht: er staat iets te gebeuren.
En ja hoor, daar waar niemand meer echt op rekende (behalve misschien een verdwaalde optimist in een rood-witte sjaal) gebeurde het tóch. Kampioen. Hadden we misschien toch een eigen Harry Potter rondlopen bij PSV? Peter Bosz – je weet wel, die kalme, ietwat filosofische trainer die eruitziet alsof hij net een boek van Nietzsche heeft dichtgeslagen – flikt het gewoon. De oudste trainer in de Eredivisie. Maar wát een rust straalt die man uit. Geen geschreeuw, geen gescheld. Gewoon zen blijven, alsof hij elke wedstrijd begint met een kwartiertje meditatie en een kopje kamillethee.
Dus dacht ik afgelopen zondag: Leon, doe eens gek. Ga eens kijken hoe die sfeer nou écht is tijdens zo’n finale wedstrijd. En ik moet toegeven: wat een club, die rood-witte bende. Oké, op een paar luidruchtige onverlaten na (je kent ze wel: bier in de ene hand, volume op standje stadion), was het eigenlijk… hartstikke gezellig.
Stratumseind, De Markt, Stadhuisplein – het leek wel alsof heel Eindhoven een feestje gaf. En ik had geluk, want ik mocht de wedstrijd vanaf een speciale tribune op het Stadhuisplein meemaken. Fantastisch uitzicht over de zee van supporters, vooral bij dat eerste doelpunt – kippenvel, zeg ik je. En nee, dat lag niet alleen aan het biertje dat ik nét had omgestoten.
Na afloop ben ik nog wat kroegen ingedoken – voor zover dat nog mogelijk was zonder geplet te worden – en heb ik me prima vermaakt. Biertje hier, praatje daar, en stiekem toch een beetje meegenoten van de feestvreugde.
En ja, dan hou ik zogenaamd niet van voetbal… Maar stiekem ben ik toch trots. Want zeg nou zelf: als geboren en getogen Eindhovenaar kun je toch niet helemaal ongevoelig blijven voor zo’n kampioensfeest?
De huldiging op maandag heb ik dan wel vanaf mijn iPad gevolgd (drukte is leuk, maar ik ben ook de jongste niet meer), maar zelfs vanaf de bank voelde het alsof ik erbij was.
Dus nee, voetbal? Nog steeds niet mijn sport. Maar PSV? Ach, vooruit dan maar. Kampioen ben je niet zomaar – zelfs ik kan dat wel waarderen.
LK
Reacties