Enige tijd geleden schreef ik een column over onze Eindhovense wethouder Stijn Steenbakkers – u weet wel, die man die zichzelf graag in de spotlights zet. Blijkbaar heeft mijn stukje de juiste snaar geraakt, want enige tijd later plopte er ineens een appje van de wethouder zelf op mijn telefoon. Of ik eens met hem wilde praten, onder het genot van een kop koffie. Nu ben ik niet de beroerdste, dus ik heb de uitnodiging natuurlijk aangenomen. Het werd een prettig en open gesprek, ja zelfs constructief te noemen. Stijn gaf eerlijk toe dat hij zich niet helemaal in mijn column herkende, maar na enige toelichting begreep hij wel waar ik op doelde. Hij benadrukte dat hij geen enkele invloed heeft op hoe de krant hem portretteert – ook niet op die glorieuze foto’s waarop hij vaak pontificaal in beeld staat. Ik gaf als voorbeeld de recent geplaatste foto van Stijn bij de sloop van het Joris College. Politiek gezien nul relevantie, voor de inwoners van Eindhoven ook niet echt een dagbladmomen...

Soms kom je op een festival waar je je halverwege afvraagt: waar gaat dit eigenlijk over? En het gekke is… dat maakt het juist leuk. Zo ook bij Total Loss, het jaarlijkse Snollebollekes-festijn aan de plas van Aquabest. Ik ben er nu een paar keer geweest en elke keer overvalt me hetzelfde gevoel: eigenlijk is het helemaal niks. Geen verhaal, geen diepe betekenis, geen muzikale ontdekkingstocht. Het is gewoon één grote bak feestmuziek waar je in wordt ondergedompeld. Liedjes die zo plat zijn dat zelfs een carnavalsvereniging er misschien van zou blozen, een line-up die elkaar in hoog tempo afwisselt, en een prijzenlijst voor bier en hamburgers waar je spontaan dorst van krijgt. En toch… tóch is het gezellig. Want zodra je daar staat, tussen tienduizenden feestvierders, links en rechts meegevoerd in een polonaise die geen einde lijkt te kennen, laat je je meezuigen. Het is een beetje alsof je in een attractiepark stapt waarvan je weet dat het niet heel spannend is, maar waar je alsnog ...

Er zijn van die dagen dat je de krant openslaat, een artikel leest en spontaan denkt: dit kan je toch niet menen? Zo’n dag was vrijdag 5 september, toen ik in het ED las over het nieuwste prestigeplan: een boomtoppenpad op Landgoed De Wielewaal. Jawel, fietsen en wandelen door de kruinen van de bomen, compleet met krul in de route en – want het moet natuurlijk wel een beleving worden – een uitgewerkt lichtplan. Op papier klinkt het allemaal innovatief, duurzaam en verbindend. In werkelijkheid zie ik een mini-Efteling voor me, midden in ons mooiste stukje natuur. Ik wacht eerlijk gezegd nog op de aankondiging van kaboutertjes langs de route, voorzien van LED-verlichting en QR-codes die vertellen hoe bijzonder deze attractie wel niet is. De verpretparking van de natuur Nu ben ik heus niet tegen vernieuwing. Integendeel, een stad die stilstaat, gaat achteruit. Maar dit project voelt als een symptoom van een bredere kwaal: de drang om van alles een attractie te maken. Het lijkt wel of natu...