Total Loss: van links naar rechts en nergens naartoe

Soms kom je op een festival waar je je halverwege afvraagt: waar gaat dit eigenlijk over? En het gekke is… dat maakt het juist leuk. Zo ook bij Total Loss, het jaarlijkse Snollebollekes-festijn aan de plas van Aquabest.Ik ben er nu een paar keer geweest en elke keer overvalt me hetzelfde gevoel: eigenlijk is het helemaal niks. Geen verhaal, geen diepe betekenis, geen muzikale ontdekkingstocht. Het is gewoon één grote bak feestmuziek waar je in wordt ondergedompeld. Liedjes die zo plat zijn dat zelfs een carnavalsvereniging er misschien van zou blozen, een line-up die elkaar in hoog tempo afwisselt, en een prijzenlijst voor bier en hamburgers waar je spontaan dorst van krijgt. En toch… tóch is het gezellig.

Want zodra je daar staat, tussen tienduizenden feestvierders, links en rechts meegevoerd in een polonaise die geen einde lijkt te kennen, laat je je meezuigen. Het is een beetje alsof je in een attractiepark stapt waarvan je weet dat het niet heel spannend is, maar waar je alsnog met een glimlach uitstapt.

Zelf ben ik meer van festivals als Lakedance of Zwarte Cross. Daar zit tenminste nog wat variatie in, daar ontdek je iets nieuws of laat je je verrassen door een onverwachte act. Total Loss is wat dat betreft het tegenovergestelde: je wéét precies wat je krijgt. Zes podia, allemaal binnen een paar minuten lopen. Overal dreunt dezelfde feestmuziek, overal is de sfeer hetzelfde, en overal zie je mensen die het vooral naar hun zin hebben met een biertje in de hand. Het voelt als carnaval in de zomer, maar dan zonder de optocht.

De Alpen Zusjes

En ja, ik beken: ik heb een zwak voor de Alpenzusjes. Vraag me niet waarom – waarschijnlijk iets uit mijn jeugd dat in mijn geheugen is blijven plakken. Zodra die twee op het podium verschijnen, vergeet ik in één klap dat ik daar eigenlijk te duur bier sta te drinken in de volle zon. Dan zing ik gewoon mee, alsof ik nooit anders gedaan heb. Het voelt een beetje fout, alsof je ’s nachts betrapt wordt met een zak chips nadat je de hele dag gezond hebt gedaan. Maar stiekem smaakt het fantastisch. De Alpenzusjes zijn voor mij de ultieme guilty pleasure van Total Loss.

En misschien nog een tip van een inmiddels 69-jarige pensionado: onderschat dit soort feestjes niet. Het idee dat festivals alleen iets voor twintigers zijn, mag wat mij betreft meteen de prullenbak in. Niks zo verfrissend als jezelf eens flink laten gaan, tussen duizenden springende mensen, met een biertje in de hand en de zon op je kop. Je voelt je er misschien ouder tussen, maar zeker niet oud. Sterker nog: het houdt je jong. Dus mocht je denken dat dit niks voor jou is – probeer het gewoon eens. Je lacht je kapot en komt met een verhaal thuis.

Was het gezellig? Ja, absoluut. Was het duur? Véél te duur. Voor een pilsje en een snack tik je flink af, en dan moet je nog een keer langs de muntenkassa. Het weer deed er nog een schepje bovenop: eigenlijk was het veel te warm. Maar goed, volgend jaar zal ik dus zeker niet zeuren als het regent – dan zie ik dat maar als een gratis sproeierinstallatie. En mijn absolute helden van de dag? Mijn oordopjes. Zonder die dingen had ik nu waarschijnlijk nog steeds een polonaise in mijn gehoorgang.

Ga ik volgend jaar weer? Dat weet ik niet. Als blogger is het leuk om er iets over te schrijven, maar ik wil ook niet elk jaar dezelfde mallemolen herhalen. Toch is de kans groot dat ik me opnieuw laat verleiden. Want dat is het rare met Total Loss: je weet dat het eigenlijk nergens over gaat, je weet dat je te veel betaalt, en je weet dat je na afloop denkt: waarom ook alweer? Maar tijdens het feest zelf laat je dat allemaal los.

Total Loss is een beetje als een friet speciaal na het stappen: eigenlijk nergens goed voor, veel te duur, maar o zo lekker. En voor je het weet, bestel je er toch weer eentje.