Ach, Esmah Lahlah. Nummer twee op de kieslijst van GroenLinks-PvdA. Boegbeeld van eerlijkheid, transparantie en maatschappelijke betrokkenheid. Tenminste, zolang er geen burgemeestersstoel in de buurt staat. Want wat blijkt? Terwijl ze campagne voert voor de Tweede Kamer, solliciteert ze stiekem naar het burgemeesterschap van Tilburg. Uit “liefde voor de stad,” zegt ze. Hoe aandoenlijk. Dat ze het even vergat te melden aan haar partij — ach, menselijk. Dat de sollicitatie precies tijdens de verkiezingscampagne liep — toevallig. En dat ze ondertussen vrolijk op alle verkiezingsposters prijkt — pure toewijding. De gemiddelde kiezer zou zeggen:  “Nou, dat is toch wel een tikje achterbaks.”  Maar nee, volgens de partijtop is ze juist een voorbeeld van integriteit. Timmermans noemde haar zelfs “een fantastische burgemeester.” Tuurlijk Frans, ze is ook vast een geweldige paus, mocht die vacature ooit vrijkomen. Wat werkelijk tragikomisch is, is de morele verontwaardiging over...

De kranten puilen uit, de actualiteitenprogramma’s draaien overuren, en de talkshows hebben geen ander onderwerp meer: verkiezingen, peilingen, debatten. De camera’s draaien, de kandidaten glimlachen gespannen, en ik zit op de bank met een zak chips en een groeiend gevoel van wanhoop. Want eerlijk? Ik kom er niet meer uit. Iedereen roept iets, maar niemand zegt wat. De ene partij wil regeren, maar niet met die ander. De ander wil wel, maar dan alleen als de eerste ophoudt met ademen. En de rest — die mompelt iets over “bruggen slaan”, maar lijkt ondertussen vooral bezig met het zagen van de planken. Zo modderen we dus voort, met een land vol meningen en zonder richting. Geert Wilders blijft voorlopig de grootste, dat kan niemand ontkennen. Maar wat koop je ervoor, als geen enkele partij met je in één kamer wil zitten zonder veiligheidshelm op? We zitten gevangen in een soort politieke escape room, maar de deelnemers willen de uitgang niet vinden, omdat ze anders hun spreektijd kwijt zi...

Ik weet het, ik ben lang van stof, maar iedere keer als ik de naam  #ASML  lees krijg ik een onbehaaglijk gevoel. Dus een korte opsomming van wat ik lees in de media gelezen door mijn leesbril van het Kruidvat.  In Veldhoven groeit niet alleen de campus van ASML, maar ook de onrust. De trotse vlaggen van Brainport wapperen in de wind, terwijl onderaan de heuvel van economische voorspoed de huizenprijzen parabolisch stijgen. De een noemt het “technologische vooruitgang”, de ander “een plofkip‑economie” — vetgemest op vertrouwen, volgepompt met overheidsgeld en klaar om te barsten. De chip als nieuw geloof  De lokale politiek – ooit bedoeld als tegenmacht – lijkt inmiddels niet veel meer dan de fanclub van het moederbedrijf. Burgemeester Dijsselbloem spreekt over “strategische autonomie” alsof hij de PR‑afdeling van ASML is. Wethouder Steenbakkers noemt uitbreiding “cruciaal voor onze toekomst”, maar bedoelt vooral: *zeg niets wat de directie boos maakt*. Want wie tege...

Tijd voor een bijzondere kennismaking. En laat je niet beïnvloeden dit is slechts mijn bescheiden mening.  GroenLinks-PvdA: de partij van de warme woorden en koude huizen Een satirisch verslag uit het land van idealen, wachtlijsten en woning tekorten.  De komende verkiezingen beloven weer een feest van idealen te worden.  GroenLinks-PvdA staat te trappelen om Nederland te redden van zichzelf — met warme woorden, morele verhevenheid en een migratiebeleid dat zelfs een Zwitserse koekoeksklok jaloers zou maken: voorspelbaar, traag en hopeloos uit de tijd. Want “Vol is vol” is natuurlijk veel te plat, te volks, te weinig inclusief. Nee, bij GroenLinks-PvdA zeggen ze liever: “Er is altijd plek, mits we de menselijke maat bewaken en het zorgvuldig afstemmen met onze Europese partners.” Dat klinkt mooi, toch? Vooral als je het zegt vanuit een comfortabele fractiekamer met klimaatneutrale stoelen en een koffiebonenmachine op zonnepanelen. En dan onze huisvesting. Onze volwassen k...