Politieke Poppenkast




De kranten puilen uit, de actualiteitenprogramma’s draaien overuren, en de talkshows hebben geen ander onderwerp meer: verkiezingen, peilingen, debatten. De camera’s draaien, de kandidaten glimlachen gespannen, en ik zit op de bank met een zak chips en een groeiend gevoel van wanhoop. Want eerlijk? Ik kom er niet meer uit.

Iedereen roept iets, maar niemand zegt wat. De ene partij wil regeren, maar niet met die ander. De ander wil wel, maar dan alleen als de eerste ophoudt met ademen. En de rest — die mompelt iets over “bruggen slaan”, maar lijkt ondertussen vooral bezig met het zagen van de planken. Zo modderen we dus voort, met een land vol meningen en zonder richting.
Geert Wilders blijft voorlopig de grootste, dat kan niemand ontkennen. Maar wat koop je ervoor, als geen enkele partij met je in één kamer wil zitten zonder veiligheidshelm op? We zitten gevangen in een soort politieke escape room, maar de deelnemers willen de uitgang niet vinden, omdat ze anders hun spreektijd kwijt zijn.
En ondertussen doen ze allemaal alsof wij, de burgers, dom zijn. We moeten geduld hebben, begrip tonen, vertrouwen houden. Terwijl ze zelf geen idee hebben hoe ze uit hun eigen fuik moeten komen. Elke keer hoor ik dezelfde dooddoeners:
“Wij kunnen natuurlijk niets garanderen.”
“Het is allemaal heel complex.”
“Maar we zullen ons uiterste best doen.”
Dat soort zinnen zijn nietszeggend. Ze vullen tijd en zendtijd, maar geen lege portemonnee, geen woning, geen ziekenhuisbed. Het zijn woorden die vooral bedoeld zijn om verantwoordelijkheid te vermijden. En daar zijn onze politici inmiddels wereldkampioen in geworden.
Neem de debatten: ik heb ze gevolgd, met de moed der wanhoop. Wat ik zag, was een toneelstuk zonder regisseur. Iedereen probeert de slimste te lijken, niemand wil de eerste stap zetten. En als iemand eindelijk iets concreets zegt, wordt hij direct afgemaakt door een collega die het net iets anders zou hebben gezegd. Niet beter — anders. Het verschil tussen beleid en behangkeuze.
En dan het asielbeleid. Het onderwerp waar iedereen omheen draait alsof het besmet is. Er wordt wat gestotterd over “humaan maar rechtvaardig”, “opvang in de regio” en “we moeten het Europees aanpakken” — de heilige drie-eenheid van politiek uitstelgedrag. Niemand durft te zeggen wat hij echt vindt, bang om kiezers te verliezen of vrienden in Brussel te schofferen. Alleen de PVV spreekt er luid en duidelijk over, of je het nu met ze eens bent of niet. De rest fluistert liever in vage termen, alsof eerlijkheid ineens taboe is geworden.
Wat mij stoort, is dat niemand nog durft te besturen. Iedereen wil wel praten over regeren, maar zodra het echt spannend wordt, trekt men zich terug achter een muur van mitsen en maren. Het lijkt wel alsof het woord “verantwoordelijkheid” uit de politieke woordenboeken is gesloopt.
We hebben geen behoefte aan politici die praten over samenwerking — we hebben leiders nodig die het dóen. Die beseffen dat regeren niet hetzelfde is als een toneelstuk opvoeren met applaus als einddoel. Die durven te zeggen: “We zijn het niet overal over eens, maar het land moet door.”
Tot die tijd blijft de politiek een circus, compleet met clowns, trapeze-artiesten en een publiek dat steeds minder lacht. En de tent, die begint te scheuren.
Dus, beste politici: stop met kletsen. Stop met elkaar vliegen afvangen. En begin met regeren. Niet morgen, niet na de volgende formatie, maar nú. Want het land wacht. En eerlijk gezegd: mijn geduld ook.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Eindhoven met Brains of Ballen?

Afbeelding
Europese aanbesteding voor sekswerkers volgende logische stap!   Eindhoven, de stad die zichzelf graag op de kaart zet als het Silicon Valley van Nederland, heeft weer een staaltje bestuurskunde van de bovenste plank laten zien. De verdeling van exploitatievergunningen voor raamprostitutie op het Baekelandplein gebeurt tegenwoordig niet zomaar.Nee daar wordt geloot. Jawel, alsof je meedoet aan een vakantieactie bij de lokale supermarkt. Alleen in plaats van een all-inclusive naar de Canarische Eilanden, kun je een plekje winnen om legaal de oudste professie ter wereld uit te oefenen. Maar waarom zou je het bij een simpele loting laten? Als we dan toch zo transparant en eerlijk willen zijn, waarom niet meteen een Europese aanbesteding via TenderNed? We zijn tenslotte een innovatieve stad, toch? Dit zou pas echt een waterdichte, non-discriminatoire procedure garanderen! Sekswerkers uit heel Europa kunnen dan keurig een offerte indienen met hun zakelijke plannen, visie op klantbelevin...
Meer lezen

5 Maanden Stijn Steenbakkers in de Eindhovense Schijnwerpers

Afbeelding
  Wie de afgelopen maanden een krant opensloeg, de televisie aanzette of zelfs maar vluchtig door zijn tijdlijn scrolde, kon er niet omheen: wethouder Stijn Steenbakkers. De Eindhovense bestuurder heeft zich ontpopt tot de onbetwiste publiekslieveling van de regionale media – of, zoals sommige collega’s het noemen, de meest publiciteitsgeile wethouder van Nederland. Altijd in Beeld Of het nu gaat om de opening van een fietspad, de presentatie van een miljardenplan, of een spontane LinkedIn-post over het belang van innovatie: Stijn is erbij. Fotogeniek als altijd, met een glimlach die zelfs na vijf maanden mediageweld geen spatje minder is geworden. De afgelopen periode was het raak: van talkshows bij Studio040 tot interviews bij Omroep Brabant, van nieuwsitems over de Brainport Industries Campus tot de presentatie van de grootste onderwijsinvestering ooit – als er een camera in de buurt is, weet Stijn hem te vinden. Miljarden en Mega-ambities In januari trapte Steenbakkers het jaar...
Meer lezen

Koffie met Stijn

Afbeelding
Enige tijd geleden schreef ik een column over onze Eindhovense wethouder Stijn Steenbakkers – u weet wel, die man die zichzelf graag in de spotlights zet. Blijkbaar heeft mijn stukje de juiste snaar geraakt, want enige tijd later plopte er ineens een appje van de wethouder zelf op mijn telefoon. Of ik eens met hem wilde praten, onder het genot van een kop koffie. Nu ben ik niet de beroerdste, dus ik heb de uitnodiging natuurlijk aangenomen. Het werd een prettig en open gesprek, ja zelfs constructief te noemen. Stijn gaf eerlijk toe dat hij zich niet helemaal in mijn column herkende, maar na enige toelichting begreep hij wel waar ik op doelde. Hij benadrukte dat hij geen enkele invloed heeft op hoe de krant hem portretteert – ook niet op die glorieuze foto’s waarop hij vaak pontificaal in beeld staat. Ik gaf als voorbeeld de recent geplaatste foto van Stijn bij de sloop van het Joris College. Politiek gezien nul relevantie, voor de inwoners van Eindhoven ook niet echt een dagbladmomen...
Meer lezen