De Tragiek van 12% BTW verhoging in de Cultuursector



In het interview met Giel Pastoor, directeur van de Stadsschouwburg Eindhoven, in het Eindhovens Dagblad van vandaag , komt de onvermijdelijke verhoging van het btw-tarief op cultuur aan bod. De stap van 9% naar – hou je vast – 21% wordt door velen in de cultuurwereld als dramatisch ervaren. Pastoor gaf zijn zorgen duidelijk weer, alsof deze verhoging een onoverkomelijk obstakel zou zijn voor de toegankelijkheid van cultuur. Maar laten we even rustig blijven, want wie ligt hier nou echt wakker van in Eindhoven?

Een bezoek aan de schouwburg zal echt niet ineens elitair worden door die verhoging van 12% Ja, een kaartje wordt misschien een paar euro duurder, maar dat gaat de cultuursector toch niet meteen onbereikbaar maken? Toch lijkt het alsof we het weer eens hebben over een ramp van epische proporties, terwijl de realiteit veel minder dramatisch is.

Laten we niet vergeten dat de gemeente Eindhoven jaarlijks miljoenen uit haar diepe subsidiepotten tovert om tekorten in de cultuursector aan te vullen. Met of zonder btw-verhoging blijft de gemeente trouw investeren in projecten als het Natlab en andere culturele instellingen. De boodschap is duidelijk: cultuur moet blijven bestaan, ongeacht de kosten. Dus waarom dan die paniek?

Misschien is het tijd voor de cultuursector om iets commerciëler te gaan denken. Als een verhoging van 12 % btw al paniek veroorzaakt, dan is er misschien iets mis met het bedrijfsmodel. In plaats van altijd maar de hand op te houden, is het misschien tijd om creatief te ondernemen en manieren te vinden om cultuur aantrekkelijk en toegankelijk te houden zonder voortdurend op overheidssteun te rekenen.

Dus, cultuurmakers: minder jammeren, meer ondernemen.

Of zoals jullie gewend zijn meer om subsidie bedelen bij de Gemeente Eindhoven dan kunnen jullie de prijzen zoals jullie het noemen laag houden.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen