Bekende Nederlanders en de rode loper: tijd voor een einde aan de gratis glamour

 


Laten we het beestje bij de naam noemen: de bekende Nederlanders (BN’ers) en hun rode loper-vertoningen zijn een plaag. Of het nu gaat om een film, een musical of de opening van een kunstgalerie, je kunt er vergif op innemen dat dezelfde opgepoetste koppen verschijnen. En nee, niet omdat ze nou zo’n groot hart hebben voor cultuur. Ze staan er met een brede glimlach omdat het gratis is. Gratis drankjes, gratis hapjes, en natuurlijk een gratis kaartje voor een show waarvoor jij als gewone sterveling diep in de buidel moet tasten. En geloof me, al die verwennerij wordt betaald door jou, de betalende bezoeker.


Producenten, jullie zouden je moeten schamen. Want wat voegen deze BN’ers nou echt toe aan zo’n première? Het is duidelijk: helemaal niets. Behalve misschien wat media-aandacht en een oppervlakkige buzz op sociale media. Maar laten we eerlijk zijn: de meeste mensen thuis worden er niet warm of koud van dat weer de zoveelste reality-ster met opgespoten lippen op de rode loper staat te poseren. Of dat een vergeten zanger uit de jaren ’90 ineens weer zijn kop op tv laat zien. Wat maakt deze mensen eigenlijk 'bekend'? Ze kunnen niet eens een film van twee uur uitzitten zonder hun telefoon te checken of selfies te maken voor Instagram. Toch staan ze vooraan, klaar om te profiteren van de luxe en de aandacht, alsof ze het recht hebben verworven door simpelweg herkenbaar te zijn.

Terwijl de BN’ers zich volstoppen met gratis hapjes en drankjes, betaal jij als hardwerkende Nederlander het volle pond. De toegangsprijs voor die fancy premières wordt kunstmatig omhooggestuwd, en dat heeft een reden. De kosten voor die VIP-arrangementen en uitgebreide catering moeten ergens vandaan komen. En nee, het komt niet uit de zakken van de BN’ers die gretig hun goodiebag mee naar huis nemen. Die kosten worden verdisconteerd in de prijs van je bioscoopkaartje of musicalticket. Dus terwijl jij overweegt of je dit jaar überhaupt nog naar een voorstelling kunt, genieten zij gratis van wat eigenlijk voor jou bedoeld is.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de hypocriete houding van de cultuursector. Aan de ene kant wordt er steen en been geklaagd over de verhoging van de btw op cultuur, en dat dit ten koste gaat van de toegankelijkheid voor het grote publiek. Maar aan de andere kant wordt er zonder blikken of blozen een elitair feestje gehouden voor de 'happy few' die sowieso alles al krijgen wat hun hartje begeert. Misschien, producenten, zouden jullie eens moeten nadenken over wie jullie écht uitnodigen. Want de gewone Nederlander, die vaak vanwege een minimuminkomen nooit een musical of première kan bezoeken, is blijkbaar niet interessant genoeg. Die moet maar gewoon betalen en verder zijn mond houden.

Laten we eerlijk zijn: BN’ers kunnen prima hun eigen kaartje kopen. Het zijn geen armlastige kunstenaars die elke euro moeten omdraaien. Nee, ze zijn gewoon gretig. Want gratis is altijd beter, nietwaar? De recente première van *Moulin Rouge* was daar weer een schoolvoorbeeld van. Lachende gezichten, prachtige outfits, en allemaal voor niets. En alsof dat nog niet genoeg is, wordt er vaak ook nog een goodiebag uitgedeeld. Want tja, gratis is gratis.

Misschien is het tijd dat we deze zogenaamde premières boycotten. Laat de producenten het maar eens voelen in hun portemonnee. Zolang de prijzen van kaartjes blijven stijgen, is het moreel gezien niet te verantwoorden om deze media-circussen in stand te houden. Want geloof me, Nederland zit niet te wachten op de zoveelste parade van zelfgenoegzame BN’ers. Wat we nodig hebben is een première voor het volk, voor de mensen die het werkelijk verdienen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen