De loopbaan van Esmah Lahlah – van bijstand tot burgemeestersstoel, met tussenstop in de Kamerkantine

 

 


 

Er zijn van die politici die het vak doen uit roeping. Je weet wel, mensen die ’s ochtends wakker worden met de gedachte: “Vandaag ga ik Nederland beter maken.”
En dan heb je Esmah Lahlah. Nummer twee van GroenLinks-PvdA — wat volgens de partijtop blijkbaar hetzelfde is als “nummer twee van het koninkrijk”. Alleen jammer dat Esmah liever solliciteert dan debatteert.

Ja, ze was de verrassing van de kandidatenlijst. Een soort politieke blind date die je per ongeluk te hoog in de Kamer hebt gezet. En terwijl de rest van de fractie dacht: “Hoe brengen we klimaat en bestaanszekerheid samen in één motie?”, was Esmah druk met haar LinkedIn-profiel bijwerken: “Open to work.”

De burgemeestersstoel: eerst Delft, toen Tilburg — morgen misschien Diergaarde Blijdorp?
Want waarom zou je één keer solliciteren als je er ook twee kunt doen? Delft, Tilburg... misschien volgt straks nog Schiermonnikoog, want daar waait het lekker fris door het ego. Dat die sollicitaties eigenlijk vertrouwelijk waren, tja, dat maakt het alleen maar spannender. Een beetje mystiek kan geen kwaad als je jezelf “invoelend” noemt.

‘Uit liefde voor Tilburg’, zegt ze.
Prachtig hoor, maar het klinkt een beetje als iemand die zegt: “Ik ga niet vreemd, ik ben gewoon op zoek naar mezelf — bij iemand anders.” Tilburg was haar “thuisstad”, ja, maar het lijkt er meer op dat ze er gewoon even terug wilde om te kijken of de wethoudersstoel nog warm was.

En toen, in Den Haag, stond ze ineens weer op nummer twee van de lijst. Opnieuw zonder idee waarom. Misschien omdat niemand anders durfde. Of omdat ze bij GroenLinks dachten: “Ze solliciteert vast niet nóg een keer tijdens de campagne.”

De Tweede Kamer als wachtkamer
Wie de debatten volgde, zag het al: Lahlah zat er vaak bij alsof ze wachtte tot haar nummer werd omgeroepen bij het UWV. Ze had portefeuilles die perfect bij haar pasten — bestaanszekerheid en bestaansrecht — maar ironisch genoeg vooral haar eigen bestaansrecht aan het veiligstellen was.

En toen kwam dat moment met premier Dick Schoof: “U bent voor mij gewoon een mens,” zei hij. Nou, dat is dan weer meer erkenning dan sommige Kamerleden in vier jaar krijgen.

Een mens, inderdaad. Maar vooral eentje met ambities.
Een mens die een maand op bijstandsniveau leefde en daarna dacht: “Ja, dit is niks. Laat ik maar weer wat hogers zoeken — burgemeester klinkt wel lekker.”

Werk zoeken als een rechtgeaarde Nederlander
En daar zit ’m precies de crux. Geen wachtgeld, geen smoesjes, geen “ik heb zo hard gewerkt voor het land”. Gewoon hup: sollicitatiebrief sturen, sollicitatiegesprek voeren, cv printen, motivatiebrief erbij — net als ieder ander. Want als je met mooie praatjes en morele superioriteit in de Kamer komt en vervolgens zelf het eerste gat naar de uitgang zoekt, dan is het misschien tijd om gewoon een echte baan te zoeken.

En Esmah? Die vindt er vast weer eentje. Want als er iets is waar ze goed in is, dan is het solliciteren.

Tot slot:
Ze viert Sinterklaas, Suikerfeest, Kerst én het Offerfeest. Mooi symbool van inclusiviteit — zolang er maar een borrelhapje bij is. Maar Esmah, laten we eerlijk zijn: het is misschien tijd om nog één extra feest toe te voegen.
Het afscheidsfeestje van de Haagse zakkenvullerij.

Hoppa, Esmah. CV onder de arm. Solliciteren maar. Zoals iedere rechtgeaarde Nederlander.

( – redactie opinie: sollicitatiegesprek gepland voor 09:00, afzegging verwacht om 09:05. Brievenbus Tilburg blijft alert.)

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Eindhoven met Brains of Ballen?

Afbeelding
Europese aanbesteding voor sekswerkers volgende logische stap!   Eindhoven, de stad die zichzelf graag op de kaart zet als het Silicon Valley van Nederland, heeft weer een staaltje bestuurskunde van de bovenste plank laten zien. De verdeling van exploitatievergunningen voor raamprostitutie op het Baekelandplein gebeurt tegenwoordig niet zomaar.Nee daar wordt geloot. Jawel, alsof je meedoet aan een vakantieactie bij de lokale supermarkt. Alleen in plaats van een all-inclusive naar de Canarische Eilanden, kun je een plekje winnen om legaal de oudste professie ter wereld uit te oefenen. Maar waarom zou je het bij een simpele loting laten? Als we dan toch zo transparant en eerlijk willen zijn, waarom niet meteen een Europese aanbesteding via TenderNed? We zijn tenslotte een innovatieve stad, toch? Dit zou pas echt een waterdichte, non-discriminatoire procedure garanderen! Sekswerkers uit heel Europa kunnen dan keurig een offerte indienen met hun zakelijke plannen, visie op klantbelevin...
Meer lezen

5 Maanden Stijn Steenbakkers in de Eindhovense Schijnwerpers

Afbeelding
  Wie de afgelopen maanden een krant opensloeg, de televisie aanzette of zelfs maar vluchtig door zijn tijdlijn scrolde, kon er niet omheen: wethouder Stijn Steenbakkers. De Eindhovense bestuurder heeft zich ontpopt tot de onbetwiste publiekslieveling van de regionale media – of, zoals sommige collega’s het noemen, de meest publiciteitsgeile wethouder van Nederland. Altijd in Beeld Of het nu gaat om de opening van een fietspad, de presentatie van een miljardenplan, of een spontane LinkedIn-post over het belang van innovatie: Stijn is erbij. Fotogeniek als altijd, met een glimlach die zelfs na vijf maanden mediageweld geen spatje minder is geworden. De afgelopen periode was het raak: van talkshows bij Studio040 tot interviews bij Omroep Brabant, van nieuwsitems over de Brainport Industries Campus tot de presentatie van de grootste onderwijsinvestering ooit – als er een camera in de buurt is, weet Stijn hem te vinden. Miljarden en Mega-ambities In januari trapte Steenbakkers het jaar...
Meer lezen

Koffie met Stijn

Afbeelding
Enige tijd geleden schreef ik een column over onze Eindhovense wethouder Stijn Steenbakkers – u weet wel, die man die zichzelf graag in de spotlights zet. Blijkbaar heeft mijn stukje de juiste snaar geraakt, want enige tijd later plopte er ineens een appje van de wethouder zelf op mijn telefoon. Of ik eens met hem wilde praten, onder het genot van een kop koffie. Nu ben ik niet de beroerdste, dus ik heb de uitnodiging natuurlijk aangenomen. Het werd een prettig en open gesprek, ja zelfs constructief te noemen. Stijn gaf eerlijk toe dat hij zich niet helemaal in mijn column herkende, maar na enige toelichting begreep hij wel waar ik op doelde. Hij benadrukte dat hij geen enkele invloed heeft op hoe de krant hem portretteert – ook niet op die glorieuze foto’s waarop hij vaak pontificaal in beeld staat. Ik gaf als voorbeeld de recent geplaatste foto van Stijn bij de sloop van het Joris College. Politiek gezien nul relevantie, voor de inwoners van Eindhoven ook niet echt een dagbladmomen...
Meer lezen