De Ellende op de Nederlandse Wegen: Een Ironische Kijk


 

Ah, de Nederlandse wegen. Een bron van vreugde, opwinding en... ellende. 

Het lijkt erop dat onze geliefde snelwegen steeds meer veranderen in een strijdtoneel vol files, onbeschoft gedrag en mobiele telefoons die onze medeweggebruikers maar al te graag gebruiken om appjes te versturen. Waar gaat dit naartoe in de toekomst? Het is bijna 30 jaar geleden dat ik überhaupt een politiewagen op de snelweg heb gezien, afgezien van hun verschijning bij ernstige ongevallen of stiekem verstopt achter bosjes om flitspalen op te zetten. 

Gelukkig hebben we Flitsmeister, anders waren we helemaal verloren!

Laten we eens kijken naar de problemen die we tegenkomen op onze oh zo gezellige wegen. Ten eerste, de files. Oh, de files. We zouden denken dat we in dit moderne tijdperk van technologie en vooruitgang een oplossing zouden hebben gevonden voor dit alomtegenwoordige probleem. Maar nee, elke dag lijkt het alsof we vastzitten in een eindeloze parade van bumperklevers, langzaam rijdend verkeer en onverklaarbare vertragingen. Wie houdt er niet van om urenlang stil te staan op de snelweg terwijl je je zorgen maakt over het feit dat je afspraak steeds dichterbij komt en je geen idee hebt hoe je op tijd zult aankomen?

En dan hebben we nog het onbeschofte gedrag van sommige weggebruikers. Het lijkt erop dat vriendelijkheid en hoffelijkheid zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. In plaats daarvan worden we getrakteerd op bumperkleven, agressieve inhaalmanoeuvres en middelvingers die vrolijk de lucht in worden gestoken. Het is altijd fijn om te weten dat er mensen zijn die denken dat ze boven de verkeersregels staan en dat ze het recht hebben om anderen het leven zuur te maken op de weg. Bedankt voor je bijdrage aan de gezelligheid, collega-weggebruiker!

En laten we vooral de mobiele telefoons niet vergeten. Deze kleine apparaten lijken een magische aantrekkingskracht te hebben op de meest onverantwoordelijke bestuurders. Wie heeft er immers tijd om op de weg te letten als er belangrijke WhatsApp-berichten moeten worden beantwoord of de laatste sociale media-updates moeten worden gecheckt? 

Veiligheid en aandacht voor de weg zijn zeker niet zo belangrijk als het versturen van een grappige meme naar je vrienden. We kunnen altijd vertrouwen op de genade van diegenen die denken dat ze multitasking-kampioenen zijn, toch?

En laten we tot slot even stilstaan bij het verdwijnen van de rijkspolitie op onze wegen. Ja, het is waar, de glorie dagen van het zien van die herkenbare witte porches met blauwe zwaailichten lijken voorbij te zijn. Vroeger gaven ze ons een gevoel van veiligheid en autoriteit op de weg. Maar tegenwoordig lijken ze alleen nog maar op te duiken bij ernstige ongevallen of om stiekem flitspalen achter de bosjes op te zetten. Wat een geruststelling dat we nu Flitsmeister hebben om ons te waarschuwen voor die verfoeide snelheidscontroles. We zouden eens een boete krijgen voor te hard rijden, dat zou pas ellendig zijn!

Dus ja, de ellende op de Nederlandse wegen lijkt met de dag toe te nemen. Files, onbeschoft gedrag en de constante afleiding van mobiele telefoons maken onze reizen er niet bepaald plezieriger op. Het lijkt erop dat we steeds verder afdwalen van de tijd waarin de rijkspolitie nog onze wegen bewaakte en verkeersveiligheid hoog in het vaandel stond. Maar laten we eerlijk zijn, wie heeft er nu behoefte aan verkeersveiligheid en beleefde medeweggebruikers? We hebben toch allemaal haast en belangrijkere dingen te doen dan ons druk te maken over de regels van de weg?

Dus laten we genieten van de dagelijkse uitdagingen die onze Nederlandse wegen ons bieden. Laten we lachen om de files, vrolijk zwaaien naar de bumperklevers en met een knipoog naar onze mobiele telefoons kijken terwijl we ons afvragen welk belangrijk bericht we nu weer hebben gemist. Wie heeft er nu behoefte aan een rustige en stressvrije rit? Laten we de ellende omarmen en er trots op zijn dat we deel uitmaken van het onbeschofte, drukke en afgeleide verkeer op onze Nederlandse wegen. Het is een ervaring die we nooit zullen vergeten, of we dat nu willen of niet.

Leon Tatutatu

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen