Een Masterclass in Onbekwaamheid van bestuurders.


Oh, wat een verrassing! Het door de gemeente gesubsidieerde Natlab in Eindhoven heeft het moeilijk en zit in zwaar weer. Wie had dat ooit kunnen bedenken? Nou ik wel. Makkelijk om Corona de schuld te geven. Behalve dan de dappere zielen zoals ondergetekende die voor de opening de wethouder al waarschuwden voor deze rampzalige neerwaartse trend. Maar laten we eerlijk zijn, wie luistert er nou naar die mensen met verstand en expertise? Zeker niet de toenmalige wethouder Schreurs, dat is zeker.

Volgens het artikel zijn de 160.000 volledig betalende bezoekers de laatste jaren nooit op komen dagen. Nou, dat is pas een schok! Wie zou ooit gedacht hebben dat de bezoekersaantallen niet zo hoog zouden zijn als gehoopt? Het is niet alsof je een goed doordacht marketingplan nodig hebt om mensen naar het paradepaardje van de gemeente te trekken. Gewoon de deuren openen en hopen op het beste, toch? En dat allemaal voor 14 miljoen initiële kosten.


En laten we vooral niet vergeten dat er nooit een duidelijk meerjarenplan is opgesteld. Nog door de gemeente en nog door de toenmalige directeur, die zag de bui al aankomen en is destijds al met de noorderzon vertrokken.  Wie heeft er nou strategie en visie nodig als je een culturele instelling runt? Het is volkomen logisch om maar gewoon te improviseren en te hopen dat alles goed komt. Wie heeft er tenslotte behoefte aan een doordachte langetermijnvisie? Dat is toch zeker overrated.

Maar laten we de directeur, Ilona van Heeckeren, niet de schuld geven. Ze heeft gewoon harder moeten ingrijpen dan ze eigenlijk gewild had. Het ontslaan van negen personeelsleden was vast een hartverscheurende beslissing. Maar weet je wat ze zegt? Ze moest de realiteit onder ogen zien! Wat een heldhaftige daad, om te erkennen dat je als directeur verantwoordelijk bent voor het succes van deze mislukte instelling. Misschien had ze die realiteit wat eerder onder ogen moeten zien voordat het te laat was, maar wie ben ik om daarover te oordelen? Hoe kan het dat Lab1 weinig merkt van deze dalende bezoekers? Juist deze mensen hebben een visie en een duidelijk plan. 

Oh, en laten we vooral niet vergeten dat het gedwongen vertrek van het personeel in goed overleg is gegaan. Natuurlijk is het nooit prettig om je baan te verliezen, maar als je gedwongen wordt om te vertrekken, is het altijd fijn om te weten dat het in goed overleg gebeurt. Het is geruststellend om te weten dat je gewoon aan de kant wordt gezet omdat het eigenlijk een puinhoop is, en niet omdat je zelf iets fout hebt gedaan. Ik wed dat de collega's die in de horeca wilden blijven, extatisch zijn over de geweldige vooruitzichten op een andere baan. En ja, de duur betaalde keuken inventaris van meer dan een miljoen zal straks wel worden aangeboden op marktplaats. 


Al met al is het gemeentelijk gesubsidieerde Natlab in Eindhoven een meesterwerk van onbekwaamheid. Het is bewonderenswaardig hoe een filmhuis  zoveel foute beslissingen kan nemen en totaal geen verantwoordelijkheid kan nemen voor haar eigen falen. Het is een ware les voor ons allen. Wie heeft er immers heldere plannen en competent leiderschap nodig? Laten we gewoon onze vingers kruisen en hopen dat alles wel goed komt. Het heeft tot nu toe en dan bedoel ik voor de Corona tijd goed gewerkt of niet !!!!!!!


Tja, en dan wil ik het niet hebben over het andere culturele debacle van de gemeente.

Locatie: Eindhoven, Nederland

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen