Het Onbetwiste Genie van het Nederlandse Weergezeik



Aah, het Nederlandse weer. Het is nooit goed, hè? Te nat, te koud, te heet... Het lijkt wel alsof we altijd iets te zeuren moeten hebben. De afgelopen week was het non-stop gezeik over de hitte. Zelf mocht ik het ervaren tijdens mijn bezoek aan Bospop gisteren. Ja, het was warm, maar gelukkig bood de naam van het festival al een hint: Bospop. Er waren genoeg schaduwrijke plekjes in de bossen. 

Maar, beste landgenoten, vandaag is er weer goed nieuws. Voor vanmiddag en vanavond hebben ze namelijk alweer code oranje afgegeven voor de zuidelijke provincies. We kunnen ons opmaken voor een overvloed aan water en hagelstenen zo groot als een olifant. Ja, ja, ik geloof die 'deskundigen' van het KNMI allang niet meer. We zien vanzelf wel wat er gebeurt. 

En als je dan toch niet kunt stoppen met zeiken over het weer, heb ik een fantastische tip voor je: ga vanavond in je blote kont buiten staan. Niets is zo verfrissend als de natuurlijke bries die over je naakte lichaam waait. Wedden dat je je meteen afkoelt? Dus, lieve medelandgenoten, laten we ons niet langer druk maken over het weer. Het is een onbetwistbaar feit dat we in het mooiste land ter wereld wonen, waar het weer altijd perfect is. Laten we genieten van de onvoorspelbaarheid en de wispelturigheid van de elementen. Wie heeft er nou behoefte aan die saaie, stabiele zonnige dagen zoals ze in andere landen hebben? 

Zet je zorgen opzij, pak een ijskoud biertje of een verkoelend wijntje en geniet van deze zondag, ongeacht wat het weer ons brengt. Want laten we eerlijk zijn, Nederlanders zouden niet anders kunnen functioneren zonder ons dagelijkse portie weergezeik. Het is ons lot, ons karakter, onze nationale obsessie. Fijne zondag allemaal!


Leon

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen