Pechvogel van Hilversum: Linda de Mol struikelt van de ene breuk naar de andere!


Linda de Mol, de pechvogel van Hilversum, heeft weer eens haar grenzen verlegd door niet alleen haar hand, maar ook haar linkerenkel te breken. Deze keer is ze van een buitentrap gevallen tijdens een bezoek aan een oud-collega. Het lijkt erop dat ze een gave heeft om zichzelf ongelukkig te laten struikelen.

Na het breken van het middenhandsbeentje in haar rechterhand door een botsing met een muur, lijkt het lot haar niet gunstig gezind. Met haar rechterhand in fel oranje gips om te passen bij het decor van 'Ik hou van Holland,' moet ze nu ook nog eens met krukken rondlopen vanwege haar geblesseerde voeten.

En alsof het niet erger kon, moet ze zich afvragen of ze eind augustus wel in staat zal zijn om elegant de trap af te dalen tijdens Miljoenenjacht. Haar showtrap, een vrij lange trap waar de 'kofferkanjers' op staan, lijkt nu verder weg dan ooit. Met een knipoog stelt ze zichzelf de vraag of het universum haar misschien wil vertellen dat ze een beetje rust moet nemen.

Haar gevoel voor humor lijkt echter ongebroken. Ondanks alle tegenslagen weet ze haar situatie met een vleugje ironie te beschrijven. Wie weet, misschien heeft ze inderdaad een onverwacht talent voor komedie ontdekt in al haar onhandigheid.

Het is duidelijk dat De Mol in de komende tijd een beetje voorzichtiger moet zijn om verdere ongelukken te voorkomen. Laten we hopen dat ze snel herstelt en haar elegante zelf weer kan zijn, zowel in de tv-studio als daarbuiten. Want als er één ding is dat we hebben geleerd, is het dat Linda de Mol altijd opstaat na een val, zelfs als het met een beetje hulp van de ambulance is.


Reacties

Miranda van Greef 😉 zei…
Ach ja, ze wordt een dagje ouder en dan worden je ogen wat slechter.
24 juli 2023 om 11:16
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen