Hotel Hollandia: Te erg voor woorden



Het lijkt erop dat Hotel Hollandia een nieuw dieptepunt heeft bereikt in de Nederlandse televisiegeschiedenis. Deze nieuwe satirische show, die gisteravond op de NPO werd uitgezonden, heeft de kijkers achtergelaten met een gevoel van totale verbijstering. Het is moeilijk te geloven dat dezelfde producenten die ons eerder pareltjes zoals "Even tot Hier" hebben gebracht, verantwoordelijk zijn voor dit schouwspel.

In de eerste aflevering werden we geïntroduceerd in het schimmige Hotel Hollandia, waar Paul de Leeuw de twijfelachtige eer had om Rob Kemps en Rachel Hazes te interviewen. Rob en Rachel waren fysiek aanwezig, maar een reeks andere BN'ers zoals Jan Slagter, Marco Borsato, Johan Derksen en Mona Keijzer werden belachelijk gemaakt in persiflages die eerder pijnlijk dan grappig waren.


Het is moeilijk te begrijpen waarom dit programma ooit het groene licht heeft gekregen. Het lijkt nergens over te gaan en biedt weinig meer dan een trieste poging tot humor. Het hoogtepunt van teleurstelling komt echter met het besluit om Rachel Hazes een podium te geven om haar ondoordachte meningen te spuien, haar eigen kinderen te vernederen en zichzelf in de schijnwerpers te plaatsen.


Misschien is het inderdaad tijd voor Paul de Leeuw om met pensioen te gaan, of misschien kan hij alvast een laatste rustplaats zoeken voor zijn carrière. Mogelijk dat Rob Kemps hem daarbij kan adviseren, hij ambieert een toekomst als gids op Zorgvliet. Hotel Hollandia is een pijnlijke herinnering aan de kwaliteit die we gewend zijn van de Nederlandse televisie, en niet op een goede manier. Het enige wat dit programma verdient, is een welverdiende plek in de televisie-archieven, ver weg van het kijkerspubliek.

#NPO

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen