Jippie bijna 10.000 bezoekers

 

 



Oh, hoe onverwachts! Het lijkt erop dat het aantal bezoekers op mijn blog de illustere 10.000-grens begint te benaderen. Maar laten we niet te snel conclusies trekken. Zou dit kunnen komen door mijn meesterlijke pen die zo nu en dan opduikt in metronieuws.nl? Of zijn mensen gewoon niet in staat om te weerstaan aan mijn diepgravende inzichten en ongelooflijk belangrijke bijdragen aan de blogosphere? Deze vragen zullen ongetwijfeld de mensheid blijven achtervolgen, net zoals mijn nederige schrijfkunsten dat doen.

Natuurlijk, ik zal nooit de bescheidenheid verliezen die mij typeert. Het is niet alsof ik ooit de indruk heb gekregen dat ik voor de duvel zit te schrijven, terwijl de rest van de wereld zalig doorslaapt. Waarom zou ik ooit aan mijn eigen talent twijfelen? Mijn blog staat tenslotte niet bol van cynische opmerkingen en venijnige observaties over menselijke ijdelheid, toch? Integendeel, ik ben zelfs zo vriendelijk om af en toe wat zeldzame stukjes te plaatsen waarin ik oprecht mijn waardering uitspreek voor enkele uitverkoren bedrijven. Want, laten we eerlijk zijn, sommige bedrijven verdienen gewoon een beetje extra aandacht. Ik ben er zeker van dat ze nederig dankbaar zijn voor mijn verlichte kijk op zaken.

Dus, wat is het geheim achter mijn onverwachte populariteit? Laten we aannemen dat het niets te maken heeft met mensen die van over de hele wereld massaal mijn blog ontdekken en dan haastig alles lezen wat ik te zeggen heb. Nee, dat zou te eenvoudig zijn. Het moet gewoon zijn omdat de wereld opeens een enorme behoefte heeft aan een overdosis cynisme en ironie. Want wie zou er nu serieus willen lezen over echte problemen en serieuze kwesties als je ook gewoon kunt genieten van een goed geplaatste cynische sneer?

En wat te denken van mijn glorieuze momenten op metronieuws.nl? Het is werkelijk ontzagwekkend dat ze mijn geniale gedachten hebben omarmd en deze met de wereld hebben gedeeld. Maar laten we niet vergeten dat ik me geen zorgen hoef te maken over het feit dat ik mogelijk heb bijgedragen aan de wereldwijde epidemie van sarcasme en cynisme. Of dat mensen nu een gezondere dosis zelfspot hebben en elke situatie met een flinke scheut ironie benaderen. Nee, dat zou wel erg veel eer zijn voor mijn schrijftalent, toch?

Laten we ook niet vergeten dat ik af en toe wat "niet-cynische" stukjes plaats. Gewoon, omdat ik vind dat sommige bedrijven het verdienen om in de schijnwerpers te staan. Arme, verwaarloosde bedrijven die zelf niet in staat zijn om aandacht te genereren. Het is ronduit ontroerend hoe ik mijn lezers er regelmatig aan herinner dat deze bedrijven in werkelijkheid de ruggengraat van onze samenleving vormen. Hun bijdragen aan onze wereld zijn werkelijk van onschatbare waarde, en ik ben er om die waarheid te verkondigen. Wat een nobel streven!

LK ;)

Reacties

Peter van Gelderen ( Sittard) zei…
Ik wil de 10.000 bezoeker zijn. Dus ik zal iedere dag snel even kijken. En wat betreft je manier van schrijven, ik kan niet anders zeggen dan dat je in veel gevallen de spijker op zijn kop slaat. Vooral blijven doorgaan. Ook leuk de stukjes in de Metro.
18 oktober 2023 om 10:47
Bram van der Veer zei…
Goed bezig, blijf vooral doorgaan met uw schrijven.
19 oktober 2023 om 11:28
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen