Eindhoven, de stad van de bedelaars

Eindhoven staat bekend als de stad van licht, technologie en innovatie. Maar sinds een paar jaar heeft de stad er een nieuwe attractie bij: de bedelaars. Deze zogenaamde arme sloebers uit Oost-Europa zitten overal in de binnenstad, met hun kartonnen bordjes, hun zielige blikken en hun hongerige honden. Ze vragen om een euro of wat te roken. Maar ook de bordjes die allemaal hetzelfde zijn met de tekst I am hungry. Rot op hoezo hungry als je ze een lekker vers en goed belegd broodje geeft smijten ze het meteen weg, en dan kunnen ze  in een keer praten namelijk in need money. Maar eigenlijk willen ze maar één ding: uw medelijden en dat u de knip ver opentrekt  

De bedelaars zijn een doorn in het oog van veel Eindhovenaren, die zich ergeren aan hun aanwezigheid, hun gedrag en hun geur. Ze vinden dat de bedelaars de stad onveilig, onaantrekkelijk en ongastvrij maken. Ze klagen bij de gemeente, de politie en de media. Maar wat doet de gemeente? Niets. Of beter gezegd: te weinig.

De gemeente zegt dat ze wel wat aan de bedelaars wil doen, maar dat ze geen beslissingen durft te nemen. Ze zegt dat ze de wet moet volgen, dat ze de mensenrechten moet respecteren, dat ze de situatie moet onderzoeken. Ze zegt dat ze de bedelaars wil helpen, maar dat ze niet weet hoe. Ze zegt dat ze de bedelaars wil aanpakken, maar dat ze niet weet wie. Ze zegt dat ze de bedelaars wil verbieden, maar dat ze niet weet wanneer. Maat hoezo aanpakken.

Ondertussen probeert de gemeente de bedelaars te ontmoedigen met allerlei halfbakken maatregelen. Zo heeft ze stewards ingezet in de binnenstad, die een praatje moeten maken met de bedelaars. Maar wat kunnen die stewards nou eigenlijk doen? Ze hebben geen enkele bevoegdheid. Ze kunnen de bedelaars niet wegsturen, niet beboeten, niet arresteren. Ze kunnen alleen maar vriendelijk vragen of de bedelaars misschien ergens anders willen gaan zitten. En als de bedelaars nee zeggen, wat dan? Dan kunnen de stewards alleen maar zwaaien en verder lopen.

En waar zijn de boa's, de buitengewone opsporingsambtenaren, die wel bevoegd zijn om de bedelaars aan te spreken? Die zie je al helemaal niet in de winkelgebieden. Die toeren wat rond de hele dag door de wijken, maar dat is dan ook het enige wat ze doen. Ze hebben het te druk met het controleren van de parkeermeters en het vangen van de loslopende honden. Ze hebben geen tijd, geen zin en geen moed om de bedelaars aan te pakken.

De gemeente moet niet wachten, maar gewoon een verbod maken voor deze bedelaars met ingang van 2024. Dat is de enige manier om de overlast te stoppen. En laat ze het geld in de knip houden om te onderzoeken wat ze met deze bedelaars moeten doen. Het zijn geraffineerde acteurs, die precies weten hoe ze de mensen moeten bespelen. Ze zijn niet zielig, ze zijn slim. Ze verdienen meer dan u denkt. Ze lachen u uit achter uw rug. Ze maken misbruik van uw goedheid. Ze verpesten uw stad.

Eindhoven, de stad van de bedelaars. Is dat het imago dat we willen? Nee toch? Dus kom op, gemeente, doe er wat aan. Of bent u soms bang voor een paar bedelaars?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen