Het beloofde land



Nederland, het beloofde land. Een plek waar asielzoekers niet zomaar komen om te overleven, maar om vakantie te vieren op kosten van de belastingbetaler. Want zeg nu zelf, waarom zou je vluchten uit een oorlogsgebied als je in Nederland kan genieten van een volledig verzorgde all-inclusive? Het is praktisch een uitnodiging! Kom binnen, pak een hotelkamer of beter nog, een hut op een cruiseschip, want waarom zou je genoegen nemen met minder? Tja Nederland is gastvrij.

De instroom van asielzoekers is op volle gang en wie kan het ze kwalijk nemen? Wat krijgen ze hier? Behalve een dak boven hun hoofd, dat wel eens een beetje vies kan zijn, krijgen ze natuurlijk ook leefgeld om zich door die moeilijke dagen heen te slaan​.

Het is alsof ze een golden ticket hebben gewonnen naar de Efteling van opvangvoorzieningen. En wat is het eerste wat je doet als je in Nederland aankomt? Nou, een gloednieuwe smartphone kopen natuurlijk. Geen nood, dat is zo geregeld, want die dingen zijn essentieel om het COA op de hoogte te houden van je voortgang in Candy Crush. En als je er niet uitziet alsof je net uit een modeblad stapt, doe je het blijkbaar niet goed. Merkkleding, roken op straat, het hoort er allemaal bij. Ze passen zich moeiteloos aan, wat bewonderenswaardig is, gezien de barre omstandigheden waarin ze hebben moeten overleven.

Maar laten we eerlijk zijn, wie heeft het hier het zwaarst? De gemiddelde Nederlander natuurlijk. Wij zitten hier, vast in ons dagelijkse leven, terwijl asielzoekers zich wentelen in luxe. Het moet bijzonder frustrerend zijn om te zien hoe onze sociale zekerheid wordt uitgesmeerd over deze nieuwkomers, terwijl je zelf spartelt om rond te komen. En wat kost dat allemaal? Geen zorgen, slechts een schamele 570.000 tot 95.000 euro per persoon per jaar​(

Dat is toch een koopje, nietwaar?

Het meest hilarische deel? Mensen blijven volhouden dat ons asielbeleid geen “aanzuigende werking” heeft. Nee, natuurlijk niet! Waarom zou iemand hierheen willen komen, met alle voorzieningen, veiligheid, en dat aantrekkelijke leefgeld? Het is blijkbaar puur toeval dat asielzoekers kiezen voor een land waar ze alles op een presenteerblaadje krijgen​(

Ze komen heus niet voor de cruiseschip ervaring of de hotels die misschien wel iets minder zijn dan het Hilton, maar nog steeds ver boven wat een doorsnee Nederlander zich kan veroorloven. Nee, ze komen puur omdat ze nergens anders heen kunnen. Wat een pech!

En laten we het eens hebben over de echte helden: de jonge mannen. Want laten we wel wezen, als je echt in nood verkeert, stuur je natuurlijk de meest kwetsbare leden van je samenleving. Dat betekent in praktijk: hordes jonge, fitte mannen, klaar om de Nederlandse welvaart te omarmen.

De vrouwen en kinderen? Die kunnen wel wachten. Eerst even de boel hier regelen. Want wat is een vlucht uit een oorlogsgebied zonder een ordentelijke wifi-verbinding en een veilige plek om je Insta-verhalen te posten?

Politici in Brussel en Den Haag hebben het allemaal onder controle, maak je geen zorgen. De grootste geesten zitten daar om ons te vertellen dat we open moeten blijven staan, dat de deur niet dicht kan, en dat "nee" geen optie is. Want vol is blijkbaar nooit vol. Zelfs als je de bussen met asielzoekers elke dag ziet aankomen, is dat gewoon het nieuwe normaal. Je zou bijna vergeten dat er ook nog iets was als grenzen of nationale soevereiniteit. Maar hé, zolang we die asielzoekers maar blijven verwennen, komt alles goed. Toch?

Dus, kom maar op met dat vliegtuig vol nieuwe vakantiegangers. Nederland heeft nog genoeg te bieden! Terwijl de eigen bevolking worstelt om de eindjes aan elkaar te knopen, kunnen asielzoekers met een gerust hart verder scrollen op hun nieuwste iPhones, rokend van hun gratis sigaretten. Wat een prachtig land hebben we toch. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen