Vergeten in eigen land: waar is de hulp voor onze dakloze gezinnen?




Terwijl ik op de elfde dag van oktober de krant opensla, bekruipt mij een wrang gevoel. In een land dat zich vaak op de borst klopt om zijn welvaart en goede organisatie, lijkt er een grote groep mensen buiten de boot te vallen. Dakloze Nederlandse moeders en hun kinderen, gezinnen zonder een dak boven hun hoofd – hun verhalen lijken amper het nieuws te halen. In plaats daarvan wordt de aandacht gevestigd op de opvang van nareizigers, familieleden van asielzoekers die hier legaal verblijven, maar nog geen huisvesting hebben.

Ik vraag me af of wij als samenleving wel de juiste keuzes maken. Het Rode Kruis, een organisatie die bekendstaat om haar humanitaire hulp, speelt een belangrijke rol in het opvangen van deze nareizigers, zoals te lezen is in de berichten over Hotel 46 in Wintelre, waar zeven gezinnen met in totaal 44 personen worden opgevangen. Deze gezinnen verblijven tijdelijk in hotels, omdat de reguliere opvanglocaties vol zijn. Het Rode Kruis regelt hun overnachtingen en probeert zelfs drie maaltijden per dag en wasfaciliteiten te verzorgen.

Natuurlijk is het begrijpelijk dat ook deze mensen geholpen moeten worden. Zij hebben recht op een veilige en humane opvang. Toch vraag ik mij af waar de hulp is voor onze eigen kwetsbare groepen. Waarom lezen we zo weinig over de ondersteuning van dakloze moeders en hun kinderen? Zijn zij het niet waard om vooraan in de rij te staan voor hulp?

Het is een ongemakkelijke waarheid die mij steeds meer begint te dagen. In een tijd waarin de politieke wind in Europa steeds rechtser waait, wordt er vaak gewezen op de ongelijkheid in de verdeling van middelen en aandacht. Groepen die het moeilijk hebben in eigen land lijken soms vergeten, terwijl er veel aandacht en middelen gaan naar nieuwkomers. Het is een pijnlijke balans, die misschien wel bijdraagt aan de groeiende polarisatie in de samenleving.

De vraag die ik mij stel is of we nog wel de juiste prioriteiten stellen. Zijn wij zo bezig met internationale verplichtingen en humanitaire hulp voor anderen, dat we onze eigen kwetsbare burgers vergeten? Het lijkt erop dat dit gevoel van verwaarlozing, deze blinde vlek, bijdraagt aan de roep om een rechtser beleid. Een beleid dat misschien harder en minder tolerant is, maar wel het gevoel geeft dat men eerst voor de eigen mensen zorgt.

Het blijft een ingewikkelde kwestie, waarbij het antwoord niet zwart-wit is. Maar één ding is zeker: zolang er moeders en kinderen op straat staan, moeten we ons afvragen of we wel écht goed bezig zijn.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen