Elluf-Elluf



Elluf-Elluf vorig jaar in Eindhoven was er eentje om nooit te vergeten – al was het meer vanwege mijn eigen gestuntel dan om het feest zelf. Als doorgewinterde carnavalsvierder had ik mezelf van tevoren helemaal klaargestoomd. De outfit was perfect: een hoed die net te groot was, een jas vol bellen en franjes, en natuurlijk een toeter die de glansdagen van Carnaval al een paar keer had meegemaakt. Je kent het wel – alles erop en eraan. Thuis had ik alvast een paar biertjes gedronken, want niets brengt je zo in de stemming als een paar zelf getapte pilsjes. Met dat goede gevoel vertrok ik naar het Stratumseind, volledig overtuigd dat ik dé aftrap van Carnaval niet zou missen.

Maar toen ik daar eenmaal aankwam, begon ik te twijfelen. De mensen om me heen keken me aan alsof ik zojuist uit een andere dimensie was komen vallen. Geen enkel carnavalskostuum te bekennen – geen boerke, geen prins, geen clown. Alleen gewone mensen in normale kleren die me aanstaarden met een mengeling van verbazing en, durf ik het te zeggen, lichte paniek in hun ogen. Even dacht ik dat ik misschien te vroeg was, maar dat klopte niet met mijn – overigens best aardig aangeschoten – herinneringen van voorgaande jaren.

Toen viel het kwartje: ik stond midden tussen de Glow-bezoekers! Mensen die speciaal naar Eindhoven waren gekomen om moderne kunstwerken te bewonderen, lichtprojecties te bekijken en serene wandelingen door de stad te maken. En daar stond ik, als een dolle carnavalsvierder met een toeter in de hand en de geur van bier in mijn kielzog. Ik hoefde geen glazen bol om te zien wat die mensen dachten: “Die vent moet wel stoned zijn als een garnaal.” Nou, dat was ik gelukkig niet – hooguit wat beneveld van die paar biertjes.

En alsof het niet gênant genoeg was, had ik ook nog eens de verkeerde locatie in mijn hoofd. De jarenlange traditie had altijd gezegd: aftrap van Carnaval? Stratumseind, natuurlijk! Maar nee, vorig jaar hadden die moderne bestuursleden besloten dat de feestelijkheden op de Eindhovense Markt plaatsvonden. Met het schaamrood op mijn wangen en mijn carnavalsblunder nog vers in gedachten, zette ik koers naar de Markt.

Daar aangekomen viel ik gelukkig meteen in het feestgedruis. En ja hoor, de sfeer was er, de mensen waren er, de muziek was er. Alleen… de prijs van een biertje was daar ook. Toen ik de prijs hoorde, leek het even alsof ik met een donderslag uit mijn carnavalsdroom wakker werd geschud. Ik begreep eindelijk wat die “M” van de kroeg daar betekende: “MEER.” Meer omzet, meer winst, meer van alles, vooral tijdens dit soort feesten. Maar ach, ik lachte het maar weg, hief mijn glas en proostte op Carnaval – én op mezelf, de verloren carnavalsganger die zijn eigen feestje begon tussen de Glow-lichten.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen