De meeste van jullie hebben waarschijnlijk iets meegekregen van mijn brief aan de bazen van de wereldberoemde techgigant hier in ons eigen kikkerlandje. Ik had zo’n keurige, nette brief geschreven – het soort brief waarvan je denkt dat het in ieder geval een reactie oplevert, al is het maar een kort bedankje. Maar nee, helemaal niets. Geen blijk van ontvangst, geen antwoord, niets. Een complete radiostilte vanuit hun glimmende torens in Veldhoven. Nou ja, dan maar de brief wat aanscherpen en via een landelijke krant versturen. Als ze dan nog niet reageren, weet ik het ook niet meer. En ja hoor, het werkte. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk kwam er beweging in de zaak. De media manager, of iemand met een soortgelijke titel (ze hebben daar titels in overvloed), had me via een omweg weten te bereiken. Een telefoontje hier, een vriendelijke uitleg daar. Natuurlijk met een flinke laag corporate saus eroverheen gegoten, zoals dat gaat in die kringen. En zo werd ik uiteindelijk uitgen...

Het is weer tijd voor mijn ochtendritueel. Even een ontbijt verwerken na een paar beroerde en pijnlijke dagen om vervolgens het Eindhovens Dagblad te lezen. Daarna even mijn Ipad opstarten, die overigens erg traag aan het worden is en op FB even de laatste achterklep te lezen. En ja hoor daar komt onze vriendelijke en consequente Facebook weer aan met zijn repeterende vraag: Waar denk je aan? Nou ik ben behoorlijk ziek geweest de laatste dagen dat had ik jullie al verteld, maar heb ook telefonisch contact gehad met onze Tech gigant naar aanleiding van mijn lezers column in een landelijke krant. De teksten daarvan waren hier ook te lezen op mijn Facebook pagina. Ik moet zeggen is was dan ook  zeer verbaasd. Ik heb woensdag middag een afspraak in het Fort Knox van Veldhoven. Dus nog even een laatste update voor jullie. ————- De technologiegigant waar half Nederland trots op is en waar de andere helft nauwelijks van gehoord heeft. Een bedrijf dat wereldwijd de scepter zwaait in de hig...

  Het is 25 augustus en ik word wakker met het soort hoofdpijn dat voelt alsof er een kudde olifanten over mijn schedel heeft gedanst. Lekker. Gisterenmiddag om 15.00 uur maar naar bed gegaan, want wat moet je anders als je jezelf langzaam voelt wegzakken in een poel van pijn en ellende? Ach ja, gewoon even een lange, ononderbroken slaap van achttien uur en alles komt goed, toch? Ja, mooi niet dus. Ik word wakker om 09.00 uur en voel me alsof ik onder een vrachtwagen ben gekomen. En om het allemaal nog mooier te maken, de morfine – je weet wel, die sterke pijnstiller die alles zou moeten verzachten – werkt ook voor geen meter. Typisch. Mijn buik lijkt op het punt van ontploffen te staan, alsof ik gisteravond een complete maaltijd bij de Chinees heb gegeten, maar dat is niet eens het geval. Nee, waarschijnlijk is het weer die alvleesklierontsteking die om de hoek komt kijken. Alhoewel, wie weet? Het lijkt elke keer weer een verrassing wat mijn lijf voor me in petto heeft. De vraag i...

  Ah, de vakantie van 2024. Wat een onvergetelijke tijd! En nee, dat bedoel ik niet in de positieve zin. Voor ons zuiderlingen in Nederland zit de zomervakantie er weer op, en eerlijk gezegd ben ik er meer van aan het bijkomen dan dat ik ervan heb genoten. Of je het nou écht een vakantie kunt noemen, daar heb ik zo mijn twijfels over. Het lijkt eerder een test in volharding, doorzettingsvermogen, en misschien zelfs een beetje zelfkastijding. Van Dale zou er goed aan doen om het woord “vakantie” nog eens onder de loep te nemen, want wat ik heb meegemaakt, valt meer onder “overlevingskamp” dan onder “ontspannende uitje.” Laten we eens beginnen met de reis naar onze zo zorgvuldig uitgekozen vakantiebestemming. Ja, die idyllische plek in Zuid-Europa waar we al maanden naar uitkeken. We hadden alles gepland, ingepakt, en vol goede moed stapten we in de auto. Een rit van pakweg tien uur? Appeltje-eitje. Maar natuurlijk niet! Het begon al goed met afgesloten wegen. Ja, je weet wel, die we...

  We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk is het zover: het nieuwe seizoen van Emily in Paris  is er weer! Terwijl de Nederlandse tv-programmering in de zomermaanden vaak weinig te bieden heeft, komt Netflix met de perfecte ontsnapping naar de lichtstad. Net op tijd om ons door deze komkommertijd te slepen, mogen we weer genieten van de avonturen van onze favoriete Amerikaanse in Parijs. De afgelopen tijd was Parijs al prominent aanwezig op onze beeldschermen. Twee weken lang werden we ondergedompeld in de pracht en praal van de Olympische Spelen. De sfeer van de stad, de iconische monumenten en de elegantie van het Franse leven: het zat allemaal in de beelden van de sportieve hoogtijdagen. En nu, nog voordat de geur van de croissants is vervlogen, worden we opnieuw meegevoerd naar de stad van de liefde, mode en cultuur door niemand minder dan Emily Cooper. Emily in Paris is een ware traktatie voor liefhebbers van Franse couture en sprankelende verhalen. De serie w...

  Aan de bestuurders van ASML, met deze brief wil ik graag mijn diepe waardering uitspreken voor ASML, een bedrijf dat niet alleen het paradepaardje van onze regio (Eindhoven) is, maar ook de technologie van de toekomst vormgeeft. Dat ASML zo’n grote werkgever is en een enorme bijdrage levert aan de lokale economie en technologische vooruitgang, verdient zonder meer lof. Ik begrijp ook volledig dat het aantrekken van buitenlandse kenniswerkers essentieel is voor de groei en innovatie van dit bedrijf. Hulde daarvoor! Maar nu even iets anders. Na meerdere pogingen om ASML te benaderen – zowel in het Nederlands als in het Engels, je weet immers nooit of er überhaupt nog Nederlands wordt gesproken bij zo’n internationaal bedrijf – sta ik met lege handen. Geen reactie. Helemaal niets. Het lijkt wel alsof communicatie niet op het high-tech menu van ASML staat. High-tech? Zeker. Communicatie? Ho maar. Bescheiden som Laten we beginnen met de woningmarkt, die o...

  In de kleedkamers van de Olympische Spelen in Parijs hing een geur die je eerder zou verwachten op een varkensboerderij dan in een tempel van sportief talent. Atleten van over de hele wereld verzamelden zich daar, klaar om hun sportieve dromen te verwezenlijken, maar het enige wat hun neusvleugels werd vervuld, was een penetrante, zoute walm die je maag deed omkeren. De oorsprong van deze geur, die zelfs de meest geharde topsporters deed vluchten naar de frisse lucht, was natuurlijk de beruchte zweetvoeten van Olympische proporties. Het begon allemaal bij Sven, een Noorse gewichtheffer met een indrukwekkend record in het opheffen van zware objecten en het produceren van nog zwaardere aroma’s. Wanneer Sven zijn schoenen uittrok, verspreidde er zich een lucht door de kleedkamer die zelfs de varkens zou doen gruwen. Zijn teamgenoten hadden de gewoonte om strategisch hun spullen zo ver mogelijk van hem af te zetten om niet direct het slachtoffer te worden van zijn geurige aanwezighei...