Nondeju wat een lucht!

 

In de kleedkamers van de Olympische Spelen in Parijs hing een geur die je eerder zou verwachten op een varkensboerderij dan in een tempel van sportief talent. Atleten van over de hele wereld verzamelden zich daar, klaar om hun sportieve dromen te verwezenlijken, maar het enige wat hun neusvleugels werd vervuld, was een penetrante, zoute walm die je maag deed omkeren.

De oorsprong van deze geur, die zelfs de meest geharde topsporters deed vluchten naar de frisse lucht, was natuurlijk de beruchte zweetvoeten van Olympische proporties. Het begon allemaal bij Sven, een Noorse gewichtheffer met een indrukwekkend record in het opheffen van zware objecten en het produceren van nog zwaardere aroma’s. Wanneer Sven zijn schoenen uittrok, verspreidde er zich een lucht door de kleedkamer die zelfs de varkens zou doen gruwen. Zijn teamgenoten hadden de gewoonte om strategisch hun spullen zo ver mogelijk van hem af te zetten om niet direct het slachtoffer te worden van zijn geurige aanwezigheid.

Niet dat Sven de enige schuldige was. In een hoek zat Maria, een marathonloopster uit Spanje, die een hele afstand kon rennen zonder te stoppen, maar ook zonder haar sokken te verschonen. Haar schoenen gaven een geur vrij die menig tapasbar jaloers zou maken. Het was alsof ze een marathon had gelopen op een veld van rijpe Roquefort. Maria's geheim wapen voor extra snelheid was blijkbaar de afstotende werking van haar geur, die haar tegenstanders instinctief op afstand hield.

Hiroshi, de Japanse judoka, was een andere beruchte geurverspreider. Bekend om zijn snelle worpen en nog snellere stinksokken, had hij de kleedkamer omgetoverd tot een tactisch mijnenveld. Elke stap in zijn buurt was een risico om flauw te vallen van de geur. Hiroshi zelf leek onaangedaan door de dampen die hij produceerde, misschien omdat zijn jarenlange training in de stinkende dojo's van Tokio hem immuun hadden gemaakt.

Maar de grootste verrassing kwam misschien wel uit Nederland. Kees van der Meer, een roeier van topniveau, stond bekend om zijn uithoudingsvermogen op het water en zijn onuitstaanbare geur op het land. Zijn teamgenoten grapten vaak dat zijn zweetvoeten een geheime tactiek waren om de concurrentie af te schrikken. Als hij na een race zijn schoenen uittrok, verspreidde er zich een geur van zompige poldergrond en oude kaas die zelfs doorgewinterde Nederlandse fans tranen in de ogen bezorgde.

Ook Anna de Jong, de Nederlandse turnster die al sinds haar jeugd furore maakte in de gymzalen, had haar eigen bijdragende geur. Haar lenigheid en sierlijkheid op de mat stonden in schril contrast met de walm die opsteeg wanneer ze haar schoenen uittrok na een intensieve training. Haar coaches hadden talloze keren geprobeerd haar ervan te overtuigen om speciale geurabsorberende inlegzolen te gebruiken, maar Anna zwoer bij haar oude, vertrouwde gymschoenen. Ze beweerde dat de geur haar geluk bracht, en gezien haar medaille-oogst, leek het moeilijk om daar tegenin te gaan.

In de kleedkamers werd de situatie zo ernstig dat het Olympisch Comité besloot om drastische maatregelen te nemen. Een speciaal team van geurdeskundigen werd ingevlogen om de situatie te analyseren en oplossingen aan te dragen. Er werden luchtreinigers geïnstalleerd die normaal gesproken gebruikt werden in chemische fabrieken, maar zelfs die hadden moeite om de scherpe lucht te verdrijven. De geurdeskundigen, gehuld in witte jassen en voorzien van gasmaskers, maakten notities en namen monsters van de lucht, in de hoop de oorsprong van de stank te kunnen neutraliseren.

Ondertussen waren de schoonmakers de ware helden van de Spelen. Terwijl de wereld toekeek naar de glorieuze sportprestaties, gingen zij moedig de strijd aan tegen de Olympische zweetvoeten. Gewapend met industriële hoeveelheden schoonmaakmiddelen, schrobden ze de vloeren en muren, en verspreidden ze liters luchtverfrisser in een wanhopige poging om de kleedkamers leefbaar te houden. Hun inspanningen werden echter vaak tenietgedaan zodra de eerste atleet weer zijn schoenen uittrok.

De geurige situatie zorgde ook voor ongewone sponsorcontracten. Grote deodorantfabrikanten zagen een gouden kans om hun producten te testen op het meest uitdagende terrein ooit. Reclameborden rond de kleedkamers en sporthallen prezen nieuwe, ultra-sterke formules aan die zelfs de meest penetrante sportgeuren zouden kunnen neutraliseren. Atleten werden overladen met gratis monsters en gesponsorde geschenken, in de hoop dat hun zweetvoeten de ultieme test zouden zijn voor deze geurbeheersingsproducten.

Toch leek niets echt te werken. De geur was een ongrijpbaar fenomeen, een combinatie van zweet, stress, adrenaline en jarenlang opgebouwde sporttradities. Elke atleet had zijn eigen unieke bijdrage aan de symfonie van stank, een onzichtbare medaille van hun harde werk en toewijding. Sommigen zeiden zelfs dat de geur een deel van de charme van de Spelen was, een herinnering aan de rauwe menselijkheid en de offers die deze atleten brachten om de top te bereiken.

Uiteindelijk leerden de sporters en het ondersteunend personeel te leven met de geur. Ze ontwikkelden een soort geurblindheid, een overlevingsmechanisme dat hen in staat stelde te functioneren te midden van de stank. Vriendschappen werden gesmeed, niet ondanks, maar dankzij de gedeelde ervaring van overleven in deze geurige omgeving. Het was een uniek soort kameraadschap, geboren uit een gedeelde strijd tegen een gemeenschappelijke vijand.

En zo eindigden de Olympische Spelen van Parijs met de gebruikelijke pracht en praal, medailles werden uitgereikt, records werden gebroken, en legendes werden geboren. Maar in de kleedkamers was het verhaal anders. Daar waren het de zweetvoeten die onofficiële records vestigden, verhalen van heldendom in de strijd tegen de geur die nog lang na de Spelen verteld zouden worden. Misschien zouden toekomstige generaties atleten leren van deze geurige saga, maar één ding was zeker: de kleedkamers van Parijs zouden nooit meer hetzelfde zijn.