Mijn tech buurman en de grote-communicatie illusie! Deel 2



Het is weer tijd voor mijn ochtendritueel. Even een ontbijt verwerken na een paar beroerde en pijnlijke dagen om vervolgens het Eindhovens Dagblad te lezen. Daarna even mijn Ipad opstarten, die overigens erg traag aan het worden is en op FB even de laatste achterklep te lezen. En ja hoor daar komt onze vriendelijke en consequente Facebook weer aan met zijn repeterende vraag:

Waar denk je aan?

Nou ik ben behoorlijk ziek geweest de laatste dagen dat had ik jullie al verteld, maar heb ook telefonisch contact gehad met onze Tech gigant naar aanleiding van mijn lezers column in een landelijke krant. De teksten daarvan waren hier ook te lezen op mijn Facebook pagina. Ik moet zeggen is was dan ook  zeer verbaasd. Ik heb woensdag middag een afspraak in het Fort Knox van Veldhoven. Dus nog even een laatste update voor jullie.

————-

De technologiegigant waar half Nederland trots op is en waar de andere helft nauwelijks van gehoord heeft. Een bedrijf dat wereldwijd de scepter zwaait in de high-tech industrie, maar blijkbaar niet in staat is om iets simpels als een e-mail te lezen. Of, nog beter, een brief te beantwoorden die rechtstreeks naar het bestuur was gestuurd. Het lijkt erop dat de beste weg om in contact te komen met deze enorme innovatiemachine is via een lezerscolumn.

Want zodra je publiek gaat, wordt er ineens wel gereageerd. Natuurlijk niet door iemand die daadwerkelijk beslissingen kan nemen, maar door een media relations manager. Ja, u leest het goed. De persoon die in de organisatie blijkbaar verantwoordelijk is voor het “positief informeren van het publiek” over de missie, het beleid en de praktijken van dit tech bedrijf.  Want dat is natuurlijk waar je op zit te wachten als je je zorgen maakt over serieuze kwesties binnen zo’n reusachtig bedrijf.

 Na de publicatie van de column is het dan zover: een reactie ontvangen. En natuurlijk, zoals verwacht, via een omweg en niet rechtstreeks van de mensen die daadwerkelijk iets te zeggen hebben. De brief was gericht aan het bestuur en de directie, maar het antwoord komt van, u raadt het al, een media relations manager. Een functie die in essentie neerkomt op het pappen en nathouden van de publieke opinie. De persoon in kwestie zal mij waarschijnlijk vriendelijk te woord staan, wat algemene geruststellende woorden spreken, en mij vooral bedanken voor de betrokkenheid. Maar een echt inhoudelijk antwoord? Nee, dat hoef ik denk ik niet te verwachten. Want deze dame (ja u leest het goed) mag natuurlijk geen toezeggingen doen en heeft waarschijnlijk ook geen toegang tot de relevante informatie. Dit is het klassieke voorbeeld van een organisatie die zijn communicatiestrategie baseert op het idee dat als je maar genoeg vage, nietszeggende woorden gebruikt, het probleem vanzelf zal verdwijnen.

Het internet biedt zoals altijd een uitkomst. Dus even snel gegoogeld wat een media relations manager eigenlijk doet binnen een bedrijf als mijn buurman. Nou, het blijkt iemand te zijn die zich vooral bezighoudt met hoe de buitenwereld het bedrijf ziet. “Het samenwerken met de media om het publiek op een positieve, consistente en geloofwaardige manier te informeren over de missie, het beleid en de praktijken van een organisatie.” Oftewel, iemand die zich drukker maakt om de naam van de werkgever dan om de daadwerkelijke zorgen van de mensen die hen benaderen.

Maar goed, laat het gesprek maar komen. Ik zal waarschijnlijk een uur van mijn tijd spenderen aan het aanhoren van vage antwoorden en standaardzinnen zoals: “We nemen uw zorgen serieus,” en “Ik ga dit intern bespreken, maar ik kan natuurlijk niets beloven.” Uiteindelijk zal ik net als zovelen voor u, het gesprek afsluiten met een gevoel van: “En wat nu?” Het is het soort situatie waarbij je je afvraagt of je niet beter een automatische e-mail had kunnen sturen met de titel: “Bedankt voor uw nietszeggende antwoord.” Want uiteindelijk lijkt het er vooral op dat het doel is om alles vriendelijk te houden, terwijl er niets verandert.

Dus, dames en heren, maak u klaar voor het vervolg van deze communicatie illusie. Houd uw verwachtingen laag, want dit kan nog wel eens een langdurig spel van beleefde afwijzingen worden. En misschien, heel misschien, als de sterren gunstig staan en de wind uit de juiste richting waait, krijg ik ooit nog antwoord van iemand die daadwerkelijk iets te zeggen heeft. Maar laten we eerlijk zijn, waarschijnlijk komt dat antwoord dan ook weer via een media relations manager.   Maar er schuift nog iemand aan tafel tijdens het geplande gesprek, waarschijnlijk ook een belangrijk persoon binnen van deze tech gigant  een Global Head Attractive & Inclusive Community's. Wow wat een titel.


Ik heb woensdag middag een afspraak bij de buren. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen