Vakantie of Nachtmerrie? De Realiteit van Zomer 2024

 

Ah, de vakantie van 2024. Wat een onvergetelijke tijd! En nee, dat bedoel ik niet in de positieve zin. Voor ons zuiderlingen in Nederland zit de zomervakantie er weer op, en eerlijk gezegd ben ik er meer van aan het bijkomen dan dat ik ervan heb genoten. Of je het nou écht een vakantie kunt noemen, daar heb ik zo mijn twijfels over. Het lijkt eerder een test in volharding, doorzettingsvermogen, en misschien zelfs een beetje zelfkastijding. Van Dale zou er goed aan doen om het woord “vakantie” nog eens onder de loep te nemen, want wat ik heb meegemaakt, valt meer onder “overlevingskamp” dan onder “ontspannende uitje.”

Laten we eens beginnen met de reis naar onze zo zorgvuldig uitgekozen vakantiebestemming. Ja, die idyllische plek in Zuid-Europa waar we al maanden naar uitkeken. We hadden alles gepland, ingepakt, en vol goede moed stapten we in de auto. Een rit van pakweg tien uur? Appeltje-eitje. Maar natuurlijk niet! Het begon al goed met afgesloten wegen. Ja, je weet wel, die wegen die je volgens de routeplanner zonder problemen zou moeten kunnen nemen. Plotseling vind je jezelf terug op een verlaten landweggetje met een omleiding die niet meer dan een slechte grap lijkt. Uiteindelijk beland je op een tolweg waar je geen flauw benul van had, want waar waren de poortjes? Nergens te bekennen natuurlijk. Pas achteraf kreeg je die leuke verrassing op de deurmat. Een factuur die je met een cynisch glimlachje herinnert aan je “onvergetelijke” reis.

Eindelijk aangekomen op de bestemming dacht je even lekker tot rust te kunnen komen op het strand. Helaas, wat ooit een idyllisch plaatje leek, bleek een overvolle zandvlakte te zijn. Het strand was compleet overgenomen door massa’s mensen die hetzelfde idee hadden als jij. Maar in plaats van ontspanning vond je jezelf terug in de chaos van schreeuwende kinderen die onvermoeibaar door het zand renden, terwijl hun overwerkte ouders machteloos toekeken. Je kon de wanhoop bijna proeven in de lucht, vermengd met de geur van zonnebrandcrème en zweet. En dan die typisch roodverbrande Engelse toeristen die in hun veel te kleine badpakken paradeerden, vastbesloten om thuis te laten zien dat ze écht in Zuid-Europa waren geweest. Want ja, hoe weet je anders dat je op vakantie bent geweest als je niet minstens de eerste graad van verbranding hebt bereikt?

En dan is het avond. Je hebt de hoop nog niet helemaal opgegeven en kijkt ernaar uit om eindelijk wat rust te vinden. Maar nee hoor, denk maar niet dat dat gaat gebeuren. Terwijl je een poging doet om een boek te lezen of misschien zelfs wat slaap te vatten, begint de jeugd van tegenwoordig aan hun avondprogramma. Ladderzat en luidruchtig beslissen ze dat de hele straat moet meegenieten van hun dronkemansgezang en ongepaste grappen. Tot in de vroege uurtjes, want wie wil er nou slapen op vakantie? De volgende ochtend probeer je met wallen onder je ogen toch nog het beste van de dag te maken, maar je weet dat de vakantie je meer uitput dan oplaadt.

Over uitputting gesproken, laten we het even hebben over dat geweldige hotel dat je zo zorgvuldig hebt uitgekozen. Airconditioning, dat klonk toch wel verleidelijk. Zeker met die temperaturen die eerder op een woestijnklimaat dan op een mediterraan briesje leken. Maar, en dit is een grote maar, er was even een klein detail over het hoofd gezien: die airco was alleen aanwezig in het restaurant. In de hotelkamers? Nee, daar was geen koel briesje te bekennen. In plaats daarvan kon je 's nachts heerlijk liggen zweten in je bed, terwijl je het gevoel had dat je in een sauna was beland. Plaknachten? Check. Maar hé, het restaurant was tenminste koel. Jammer alleen dat je daar niet sliep.

Als je dacht dat het niet erger kon, komt de natuur zelf ook nog even een duit in het zakje doen. Terwijl je eindelijk, met alle moeite die je hebt gedaan om te ontspannen, een beetje tot rust denkt te komen, blijkt dat er een bosbrand is uitgebroken. En niet zomaar een, maar eentje die akelig dicht bij je vakantieverblijf komt. Niets is zo ontspannend als het constant checken van het nieuws om te zien of je toevallig moet evacueren. Of, in een ander scenario, ben je onderweg naar je bestemming, maar je koffers hebben daar andere ideeën over en blijven achter op Eindhoven Airport. Dat is pas echt genieten: zonder schone kleren, zonder je vertrouwde toiletspullen, maar met een gevoel van radeloosheid dat je vakantiepret alleen maar vergroot.

Na wat lijkt op weken van overleven in plaats van ontspannen, is het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Eindelijk, denk je, dit drama komt tot een einde. Maar nee hoor, de laatste akte van deze tragedie moet nog gespeeld worden. Je stapt in dat Transavia-vliegtuig, en net als je denkt dat je veilig naar huis wordt gevlogen, komt de mededeling: er is een probleem met de flaps. Wat dat ook moge zijn. Het enige wat jij weet is dat er iets niet functioneert zoals het hoort en dat je hartslag direct een paar versnellingen omhoog gaat.

Dus ja, de vakantie van 2024. Wat een ervaring! Zoveel spanning, zoveel actie. Het was alsof je deelnam aan een real-life survivalshow in plaats van een ontspannen reis. Ik denk dat ik voortaan maar gewoon thuisblijf, met een goed boek en een kopje thee in mijn eigen tuin. Veel veiliger, minder stressvol, en bovenal: véél meer vakantie dan wat ik dit jaar heb meegemaakt. De echte rust vind je blijkbaar niet in Zuid-Europa, maar gewoon lekker thuis. En dat is een waarheid die ik nu eindelijk volledig heb omarmd.