Binnenstad Kathedraal Herbergt Een Handvol Zielen



Op deze druilerige zondagochtend, waar de zon zich nauwelijks laat zien, begaf ik me rond de klok van 09.30 naar de Catharinakerk in de binnenstad. Een plek die ik eerder had bezocht tijdens de carnavalsmis eerder dit jaar. Nieuwsgierigheid dreef me, om te aanschouwen hoeveel gelovigen er nog de moed hadden om het huis van God te betreden.

Binnen de kerk waren de banken zelden bezet. Het geroezemoes van het handjevol aanwezigen gaf een gevoel van intieme gezelligheid, maar ik kon niet anders dan me afvragen waar de overige parochianen waren gebleven. Was de behoefte om God te aanbidden verdwenen, of waren ze simpelweg afgeschrikt door de aanhoudende regen?

Mijnheer pastoor leidde de mis met toewijding, maar zelfs zijn vastberadenheid kon niet verhullen dat de kerkelijke viering een schaduw was van haar vroegere glorie. Het leek bijna alsof de weersomstandigheden een symbool waren voor de neergaande trend van de kerkelijke betrokkenheid.

Terwijl de mis vorderde, vroeg ik me af of de traditionele ceremonie nog steeds relevant was voor de moderne gelovige. Was het niet tijd om een verfrissende wind door de kerk te laten waaien, om de geloofsgemeenschap nieuw leven in te blazen en een breder publiek aan te trekken?

Wellicht zou een update van de liturgie, een meer inclusieve benadering en een betere integratie van hedendaagse thema's en muziek mensen weer naar de kerk kunnen trekken. Maar dat zou vast als een ketterij worden beschouwd door sommigen, terwijl anderen er juist voor open zouden staan.

Terwijl ik deze gedachten overwoog, eindigde de mis en verlieten de gelovigen geleidelijk de kerk. Hun gezichten vertoonden een mix van vrome devotie en een verlangen om zich te beschermen tegen de regen. Ik besefte dat dit kleine groepje mensen nog steeds een diepe band had met hun geloof, ondanks de tanende aantallen.

Terugkijkend op mijn ervaring in de Catharinakerk, kan ik niet anders dan een sarcastische noot toevoegen aan dit verhaal. Terwijl de regen neerstreek op de binnenstad, leek het erop dat de hemel zijn eigen wisselvallige verwachtingen had voor de toekomst van deze eeuwenoude kerk.

Met nog steeds hoop en humor, kunnen we alleen maar hopen dat deze kerk haar deuren zal blijven openen voor degenen die troost en inspiratie zoeken, ongeacht het aantal zielen dat zich elke zondag verzamelt.

Maar in elk geval een keer per jaar zit deze kerk helemaal vol en staat Eindhoven op zunne kop. 

Salaai!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen