4DX: De Bumpy Ride van de Moderne Bioscoopervaring





Laat ik beginnen met een eerlijke bekentenis: ik was zo enthousiast over de comeback van de Nederlandse bioscopen dat ik al mijn vrienden, familieleden en zelfs mijn hond heb lastiggevallen met verhalen over luxe stoelen, IMAX-schermen en fauteuils die waarschijnlijk meer kunnen dan ik op een maandagochtend. De moderne bioscoop, zo prees ik, is een tempel van entertainment waar je zelfs je schoenen wilt uitschoppen om te genieten van een filmervaring die zijn gelijke niet kent.

Met mijn hoofd nog vol van lovende recensies, besloot ik om online kaartjes te kopen voor de nieuwste Mission Impossible bij Pathé Eindhoven. "Immers", dacht ik, "wat kan er nu misgaan met zoveel moderne technologie en stoelen waar James Bond jaloers op zou zijn?" Oh, hoe naïef ik was.

Het begon allemaal zo onschuldig. Ik stapte de zaal binnen en zag het logo op elke stoel staan. Ik wuifde het weg als een of andere sponsor, waarschijnlijk een bedrijf dat zich bezighoudt met hypermoderne koffiezetapparaten voor de 22e eeuw. Ah, het moderne tijdperk, dacht ik bij mezelf terwijl ik ging zitten en mijn popcorn binnen handbereik zette.

En toen begon de film. Lieve hemel, ik dacht even dat de bioscoop zelf uit elkaar aan het knallen was. Een orkaan van geluid, een wervelwind van lucht en als kers op de taart, een stoel die heen en weer bewoog alsof het probeerde te beslissen of het een achtbaan of een fauteuil wilde zijn. Mijn zintuigen wisten niet waar ze het hadden - mijn oren kregen een gehoorzaamheidstraining, mijn haar leek het op een luchthaven te willen opstijgen, en mijn maag voelde zich alsof het een jaarabonnement op een pretpark had gekregen.

Je raadt het al, ik had mezelf per ongeluk in een 4DX-ervaring gegooid. Weersimulaties? Check. Bewegende stoelen? Dubbelcheck. Geuren die me aan het ruiken zetten alsof ik een bloemenwinkel binnentrad terwijl het onweerde? Absoluut. Ik voelde me als een personage in mijn eigen actiefilm, compleet met een onvrijwillige dosis adrenaline.

Stel je voor: je wordt meegesleurd in een filmwereld waar de actie je niet alleen op het scherm raakt, maar ook fysiek. Stoelen die omhoog en omlaag gaan alsof ze een danswedstrijd winnen, bewegingen die je het gevoel geven dat je op een heuse achtbaan zit en geuren die je ineens naar een andere dimensie transporteren - 4DX laat geen zintuig onberoerd.

Terwijl ik daar zat, overweldigd door de audiovisuele overrompeling, kon ik niet anders dan concluderen dat deze ervaring een ware achtbaanrit was. Was het een memorabele ervaring? Absoluut. Was het de moeite waard? Zonder twijfel. Maar ga ik nog een keer? Wel, dat vereist wat diepgaand zelfonderzoek en wellicht een proefrit in een achtbaan.

Dus hier sta ik, met mijn nieuwe perspectief op bioscoopbezoeken. Ik zal nooit meer denken aan een film als iets dat alleen op het scherm plaatsvindt. Dankzij 4DX kan ik nu zeggen dat ik deel heb uitgemaakt van mijn favoriete films, met alle wendingen, draaien en onverwachte verrassingen die daarbij horen. En wie weet, misschien zal mijn volgende filmbezoek me niet alleen verrijken met entertainment, maar ook met een onverwachte work-out.

Leon

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen