Mijn Pensioen




Hier zit ik dan, in het heden, nadat ik eindelijk mijn vroegere leven als werkende ziel heb ingeruild voor een leven van 'nietsdoen' en vrije tijd. December 2022 was de maand die mijn jaren van werk tot stilstand bracht en me een ticket gaf voor de wereld van gepensioneerde rust. Nou ja, 'rust' is misschien niet het juiste woord als je bedenkt dat ik mijn tijd vul met het nodige cynisme en wat stukjes schrijven voor diegene die het kan boeien. 


Wat is het eerste dat je doet als je met pensioen bent? Inderdaad, je begint een blog. Ik weet het, ik ben 67 jaar oud en klinkt als iemand die hopeloos probeert relevant te blijven in een digitale wereld. Maar raad eens? Meer dan 10.000 mensen hebben zich gewaagd aan mijn blogposts, vol met datgene waar ik het beste in ben: cynisme. En alsof dat nog niet genoeg is, mag ik mijn licht laten schijnen op alledaagse gebeurtenissen in Metronieuws dus wat je nu zit te lezen.  Ja ja, de plek waar mijn soms absurde lezersbijdragen als een welkome aanvulling worden gezien. 

Laten we dus een cynische 'hoera' geven voor mijn zogenaamde pensioen. Alsof dat betekent dat ik de rest van mijn dagen kan doorbrengen met cocktails nippen op een van de Canarische eilanden. Maar oh nee, het leven is niet zo vriendelijk. In plaats daarvan begroette ik mijn pensioen met een charmante schouderpijn die me vertelde dat ik officieel behoor tot de artrose-groep. Alsof ik nog een badge nodig had om te bewijzen dat ik de "mooie jaren" heb bereikt. Natuurlijk, een operatie was de kers op de taart.

En dan hebben we mijn lieve wederhelft die werd beloond met het nieuws dat ze Parkinson heeft. Een verrassend cadeau om onze pensioentijd op te fleuren. Alsof de jaren van arbeid nog niet genoeg waren om ons bezig te houden. En als bonus begon de medicatie al snel minder te werken alsof het een wegwerpartikel was. Dus waarom niet een deep brain stimulator (DBS)  toevoegen aan het lijstje van moderne wonderen? Het is tenslotte altijd handig om een extra knop te hebben om op te drukken als je je verveelt.

Maar het verhaal gaat door. Alsof we nog niet genoeg hadden om naar uit te kijken, besloot het universum ons te verrassen met een plotwending. Haar been begon raar te doen, en nee, het had niets te maken met haar Parkinson. Dus daar gingen we weer, naar het ziekenhuis waar ze onze namen inmiddels uit het hoofd kennen. Wat bleek? Een lekker versleten heup. Dus waarom niet een extra operatie aan ons al indrukwekkende medische cv toevoegen?

En wat is de moraal van dit verhaal? Nou, als je de kans hebt, stop dan eerder met werken. Want zoals ik nu uit eigen ervaring weet, word je beloond met een scala aan medische problemen en aandoeningen die je nooit had kunnen bedenken. Oh ja, en cynisme is mijn beste vriend geworden om me door al deze verrassingen heen te loodsen. Dus wees vriendelijk, want je weet nooit welke plottwists nog op je pad liggen. En om het allemaal af te maken, hebben we onze vakantie naar de USA, waar onze zoon en zijn gezin wonen, moeten uitstellen. Natuurlijk, het past perfect in het script van onze 'ontspannen' pensionering.

LK

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen

"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"

Afbeelding
Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad. Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pak...
Meer lezen