"Marteltherapie in het Dorpsparadijs: De Rust en Pijn van Westerhoven"


Daar zit je dan, in de wachtkamer bij je manuele therapeut. Nondeju, dat zijn van die gasten waar je al van tevoren weet dat ze je pijn gaan doen. Je bereidt je mentaal voor op een sessie waarin je je afvraagt of je hier bent voor verbetering of puur voor een moderne vorm van marteling. Vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn schouder, maar na een jaar heb ik nog meer last gekregen. Eerst mijn nek, waar ik nog steeds voor behandeld word, en nu weer mijn andere schouder. Het is een eindeloze cyclus van pijn en herstel. Telkens weer moet ik naar die praktijk in Westerhoven, zo'n gezellig dorp, inderdaad.


Dus daar zit ik dan te wachten in de wachtkamer. Wat een heerlijke ervaring. En wat zie ik daar tegenover mij? Een stuurse vrouw die haar mond niet opentrekt, ondanks mijn vriendelijke begroeting. Tja, misschien heeft ze wel rotte tanden en durft ze haar mond niet open te doen. In Westerhoven zit immers alles onder één kap: de therapeut, de huisarts en de tandarts. Een alles-in-één pakket, zo lijkt het.

De wachtkamer is bijna leeg, wat ook weer zo zijn voordelen heeft. Het is een van de redenen waarom ik voor een dorp heb gekozen in plaats van de drukke stad met overvolle wachtkamers. Hier hoef je niet te wachten tussen een zwerm van mensen die allemaal hun eigen kwaaltjes hebben. Je zou bijna denken dat je een exclusieve behandeling krijgt.


En dan, wanneer het eindelijk mijn beurt is, ontmoet ik de therapeut. Laat ik eerlijk zijn, die gast is wel een kanjer. Hij heeft me al van veel klachten afgeholpen en dat is uiteindelijk waar het om draait. Niet geheel onbelangrijk, ik ben ook al heel wat geld kwijt voor al die behandelingen.( het CZ betaald )  Maar je gezondheid is onbetaalbaar, toch?

Dus mensen, wat is het leven toch rustig in een dorp. Je hoeft je geen zorgen te maken over lange wachttijden in de grote stad. Hier in het dorp kent iedereen elkaar en dat heeft zijn charme. Ook al zit je dan soms tegenover iemand die haar mond niet opendoet omdat ze wellicht een tandartsfobie heeft. Ach, je moet het maar nemen zoals het komt. Of zou ze denken, die man is niet van hier  

Het leven in een dorp heeft zijn eigen ritme en dat past wel bij me. Het is een plek waar de tijd soms stil lijkt te staan en waar de mensen nog echt de tijd voor je nemen. Zelfs al betekent dat dat je af en toe wat ongemak moet doorstaan op de behandelbank van de manuele therapeut. Je zou bijna vergeten dat je er bent om van je klachten af te komen.

En zo ga ik weer naar huis, met de wetenschap dat ik de volgende keer weer in diezelfde wachtkamer zal zitten, tegenover misschien wel weer zo'n vrouw met haar mond stijf dicht. Maar dat is prima, zolang die therapeut zijn werk blijft doen en ik uiteindelijk weer pijnvrij door het leven kan. Het is het allemaal waard. Want laten we eerlijk zijn, het leven is al moeilijk genoeg zonder al die lichamelijke klachten.

Dus ja, Westerhoven, het rustige dorpje met zijn alles-in-één gezondheidspraktijk, is zo slecht nog niet. Ik ben misschien wat geld kwijt en moet soms wat pijn doorstaan, maar uiteindelijk voel ik me beter. En dat is toch waar het om draait, nietwaar?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Glorieuze Rentree van het Natlab: Een Komedie in Eén Bedrijf

Afbeelding
Ah, het Natlab. Een instituut zo legendarisch dat de naam alleen al een schok van angst door de gemeentelijke burelen stuurt. En wie hebben ze nu naar voren geschoven om dit zinkende schip te redden? Jawel, Jan van der Putten. De man die, naar verluidt, de Verkadefabriek in Den Bosch ooit uit een moeras van malaise heeft getrokken. Inderdaad, hij heeft een vlotte babbel. Maar wat heeft hij wat zijn voorgangers niet hadden? Waarschijnlijk dezelfde glimmende muntjes en loze beloftes die eerder hebben gefaald. Laten we eens een diepere duik nemen in deze nieuwe komedie van fouten. Van der Putten is dus al bijna drie maanden de kapitein van deze zinkende Titanic. En zijn eerste stap? Alles onder de loep nemen. Zoals we dat al niet eerder hebben gehoord. Een "nieuwe stabiele basis" bouwen, zegt hij. Want een stad als Eindhoven kan niet zonder een Natlab. Wel, wie had dat gedacht! Een heilige overtuiging hebben we vaker gezien, maar tot nu toe heeft die nog niet veel zoden aan de d...
Meer lezen

De Teleurstelling van Eindhovense Cappuccino's: Een Rommelig Brouwsel van Teleurstellingen

Afbeelding
Als liefhebber van de verfijnde kunst van het cynisme ben ik de straten van Eindhoven doorgewandeld in de hoop een genietbare cappuccino te vinden. Tot mijn grote droefheid moet ik echter melden dat deze zoektocht vruchteloos bleek. In de Eindhovense binnenstad, met slechts 1 uitzondering, zijn de cappuccino's niet te drinken. Wat men voorgeschoteld krijgt, zijn smakeloze brouwsels die zonder enige passie uit automaten worden getoverd. Het lijkt erop dat de inwoners van Eindhoven vergeten zijn hoe een echte cappuccino hoort te smaken. Deze zogenaamde cappuccino's op de tafels van de verschillende etablissementen zijn verstoken van smaak, waardoor je met verbazing je tong aftast. In plaats van een volle koffiesmaak, krijg je een lauwe kom melk voorgeschoteld met een vleugje cacao erbovenop. Waar in hemelsnaam komt die cacao vandaan? Laatst gecheckt was een cappuccino bedoeld als een harmonieus samenspel van espresso en melk, niet als een mislukte poging tot warme chocolademel...
Meer lezen