Een miljoen lezers (en ik maar doortypen…)
Enkele jaren geleden dacht ik: zo, pensioen, eindelijk rust.
Nou ja, rust… na een leven lang het tikken van ellenlange zakelijke en juridische brieven, vond ik dat ik mijn toetsenbord ook wel eens ergens anders voor mocht gebruiken. Het was tijd voor iets luchtigers. Geen zinnen meer met “zoals eerder overeengekomen” of “ingevolge artikel 14 lid 3”… maar gewoon schrijven over wat ik tegenkom in mijn dagelijkse leven.
En zo begon mijn blog. Eerst onschuldig, een beetje schrijven voor de leuk, misschien wat vrienden en familie die meelezen. Maar zoals dat gaat met hobby’s: voor je het weet loopt het volledig uit de hand. Inmiddels worden mijn stukken vrolijk doorgeschoven naar landelijke kranten en online columns. Metronieuws, Het Parool, BN DeStem… blijkbaar vinden mensen het leuk (of ze lezen het puur om zich te ergeren, dat kan natuurlijk ook).
Mijn schrijfstijl noemen sommigen “opmerkelijk”. Ik houd het liever op “eigenwijs met een knipoog”. En ja, ik ben ergens beïnvloed door Jos Kessels – veel te vroeg overleden, maar voor mij een groot voorbeeld. Hij leerde dat een goede column niet netjes in de lijntjes hoeft te kleuren.
En nu, bij toeval, keek ik weer eens naar de statistieken van mijn blog. En wat denk je? Nog héél even, en ik passeer de grens van één miljoen bezoekers. Één miljoen! Daar kan menig influencer met perfecte tanden en gesponsorde smoothie nog jaloers op zijn.
Natuurlijk ben ik daar trots op. Al moet ik eerlijk zeggen: soms vraag ik me af of al die mensen nou écht lezen wat ik schrijf, of gewoon per ongeluk verkeerd geklikt hebben. Hoe dan ook, ik tik vrolijk door.
Want naast mijn blog ben ik ook op de socials te vinden, waar ik mijn kritische noten niet kan laten. En nee, ik bedoel niet muzikaal, al zou dat misschien minder irritatie opleveren.
Dus, beste lezers: blijf vooral lezen, blijf vooral klikken (per ongeluk mag ook) en reageer eens wat vaker. Negatief, positief, sarcastisch, cynisch – alles is welkom. Want uiteindelijk schrijf ik niet alleen om mijn eigen hoofd leeg te maken, maar ook omdat het blijkbaar gelezen wordt.
En geloof me: als je eenmaal de smaak te pakken hebt, dan is pensioen ineens een heel drukke bezigheid.
LK
Reacties