Hé volgers — dit gaat over ons. Ja, wij, de trotse beroeps scrollers van Facebook, Instagram en TikTok. Wij die elke ochtend eerst even kijken wat de rest van de wereld heeft uitgespookt voordat we zelf iets presteren. En natuurlijk wéten we dat gratis niet bestaat. Als een app gratis is, bén jij het product. Maar nee hoor, wij klikken vrolijk op accepteren bij gebruiksvoorwaarden langer dan de complete werken van Shakespeare. Omdat we geen zin hebben om te lezen hoe onze ziel juridisch wordt verpakt. En toch doet Brussel alsof wij zielige, hulpeloze schaapjes zijn die dringend beschermd moeten worden tegen onze eigen keuzes. Daar komen ze weer: de Europese Commissie met rollende mappen, strenge brillen en het morele kompas van een schoolhoofd uit 1954. Ze onderzoeken of Meta en TikTok zich wel netjes aan de regels houden — de Digital Services Act en de GDPR , je weet wel, dat papierwerk dat je alleen leest als je chronisch lijdt aan verveling. Volgens Brussel geven die plat...

      Er zijn van die politici die het vak doen uit roeping. Je weet wel, mensen die ’s ochtends wakker worden met de gedachte: “Vandaag ga ik Nederland beter maken.” En dan heb je Esmah Lahlah. Nummer twee van GroenLinks-PvdA — wat volgens de partijtop blijkbaar hetzelfde is als “nummer twee van het koninkrijk”. Alleen jammer dat Esmah liever solliciteert dan debatteert. Ja, ze was de verrassing van de kandidatenlijst. Een soort politieke blind date die je per ongeluk te hoog in de Kamer hebt gezet. En terwijl de rest van de fractie dacht: “Hoe brengen we klimaat en bestaanszekerheid samen in één motie?” , was Esmah druk met haar LinkedIn-profiel bijwerken: “Open to work.” De burgemeestersstoel: eerst Delft, toen Tilburg — morgen misschien Diergaarde Blijdorp? Want waarom zou je één keer solliciteren als je er ook twee kunt doen? Delft, Tilburg... misschien volgt straks nog Schiermonnikoog, want daar waait het lekker fris door het ego. Dat die sollicitaties eigenlij...

  Ach, Esmah Lahlah. Nummer twee op de kieslijst van GroenLinks-PvdA. Boegbeeld van eerlijkheid, transparantie en maatschappelijke betrokkenheid. Tenminste, zolang er geen burgemeestersstoel in de buurt staat. Want wat blijkt? Terwijl ze campagne voert voor de Tweede Kamer, solliciteert ze stiekem naar het burgemeesterschap van Tilburg. Uit “liefde voor de stad,” zegt ze. Hoe aandoenlijk. Dat ze het even vergat te melden aan haar partij — ach, menselijk. Dat de sollicitatie precies tijdens de verkiezingscampagne liep — toevallig. En dat ze ondertussen vrolijk op alle verkiezingsposters prijkt — pure toewijding. De gemiddelde kiezer zou zeggen:  “Nou, dat is toch wel een tikje achterbaks.”  Maar nee, volgens de partijtop is ze juist een voorbeeld van integriteit. Timmermans noemde haar zelfs “een fantastische burgemeester.” Tuurlijk Frans, ze is ook vast een geweldige paus, mocht die vacature ooit vrijkomen. Wat werkelijk tragikomisch is, is de morele verontwaardiging over...

De kranten puilen uit, de actualiteitenprogramma’s draaien overuren, en de talkshows hebben geen ander onderwerp meer: verkiezingen, peilingen, debatten. De camera’s draaien, de kandidaten glimlachen gespannen, en ik zit op de bank met een zak chips en een groeiend gevoel van wanhoop. Want eerlijk? Ik kom er niet meer uit. Iedereen roept iets, maar niemand zegt wat. De ene partij wil regeren, maar niet met die ander. De ander wil wel, maar dan alleen als de eerste ophoudt met ademen. En de rest — die mompelt iets over “bruggen slaan”, maar lijkt ondertussen vooral bezig met het zagen van de planken. Zo modderen we dus voort, met een land vol meningen en zonder richting. Geert Wilders blijft voorlopig de grootste, dat kan niemand ontkennen. Maar wat koop je ervoor, als geen enkele partij met je in één kamer wil zitten zonder veiligheidshelm op? We zitten gevangen in een soort politieke escape room, maar de deelnemers willen de uitgang niet vinden, omdat ze anders hun spreektijd kwijt zi...

Ik weet het, ik ben lang van stof, maar iedere keer als ik de naam  #ASML  lees krijg ik een onbehaaglijk gevoel. Dus een korte opsomming van wat ik lees in de media gelezen door mijn leesbril van het Kruidvat.  In Veldhoven groeit niet alleen de campus van ASML, maar ook de onrust. De trotse vlaggen van Brainport wapperen in de wind, terwijl onderaan de heuvel van economische voorspoed de huizenprijzen parabolisch stijgen. De een noemt het “technologische vooruitgang”, de ander “een plofkip‑economie” — vetgemest op vertrouwen, volgepompt met overheidsgeld en klaar om te barsten. De chip als nieuw geloof  De lokale politiek – ooit bedoeld als tegenmacht – lijkt inmiddels niet veel meer dan de fanclub van het moederbedrijf. Burgemeester Dijsselbloem spreekt over “strategische autonomie” alsof hij de PR‑afdeling van ASML is. Wethouder Steenbakkers noemt uitbreiding “cruciaal voor onze toekomst”, maar bedoelt vooral: *zeg niets wat de directie boos maakt*. Want wie tege...

Tijd voor een bijzondere kennismaking. En laat je niet beïnvloeden dit is slechts mijn bescheiden mening.  GroenLinks-PvdA: de partij van de warme woorden en koude huizen Een satirisch verslag uit het land van idealen, wachtlijsten en woning tekorten.  De komende verkiezingen beloven weer een feest van idealen te worden.  GroenLinks-PvdA staat te trappelen om Nederland te redden van zichzelf — met warme woorden, morele verhevenheid en een migratiebeleid dat zelfs een Zwitserse koekoeksklok jaloers zou maken: voorspelbaar, traag en hopeloos uit de tijd. Want “Vol is vol” is natuurlijk veel te plat, te volks, te weinig inclusief. Nee, bij GroenLinks-PvdA zeggen ze liever: “Er is altijd plek, mits we de menselijke maat bewaken en het zorgvuldig afstemmen met onze Europese partners.” Dat klinkt mooi, toch? Vooral als je het zegt vanuit een comfortabele fractiekamer met klimaatneutrale stoelen en een koffiebonenmachine op zonnepanelen. En dan onze huisvesting. Onze volwassen k...

Enige tijd geleden schreef ik een column over onze Eindhovense wethouder Stijn Steenbakkers – u weet wel, die man die zichzelf graag in de spotlights zet. Blijkbaar heeft mijn stukje de juiste snaar geraakt, want enige tijd later plopte er ineens een appje van de wethouder zelf op mijn telefoon. Of ik eens met hem wilde praten, onder het genot van een kop koffie. Nu ben ik niet de beroerdste, dus ik heb de uitnodiging natuurlijk aangenomen. Het werd een prettig en open gesprek, ja zelfs constructief te noemen. Stijn gaf eerlijk toe dat hij zich niet helemaal in mijn column herkende, maar na enige toelichting begreep hij wel waar ik op doelde. Hij benadrukte dat hij geen enkele invloed heeft op hoe de krant hem portretteert – ook niet op die glorieuze foto’s waarop hij vaak pontificaal in beeld staat. Ik gaf als voorbeeld de recent geplaatste foto van Stijn bij de sloop van het Joris College. Politiek gezien nul relevantie, voor de inwoners van Eindhoven ook niet echt een dagbladmomen...

Soms kom je op een festival waar je je halverwege afvraagt: waar gaat dit eigenlijk over? En het gekke is… dat maakt het juist leuk. Zo ook bij Total Loss, het jaarlijkse Snollebollekes-festijn aan de plas van Aquabest. Ik ben er nu een paar keer geweest en elke keer overvalt me hetzelfde gevoel: eigenlijk is het helemaal niks. Geen verhaal, geen diepe betekenis, geen muzikale ontdekkingstocht. Het is gewoon één grote bak feestmuziek waar je in wordt ondergedompeld. Liedjes die zo plat zijn dat zelfs een carnavalsvereniging er misschien van zou blozen, een line-up die elkaar in hoog tempo afwisselt, en een prijzenlijst voor bier en hamburgers waar je spontaan dorst van krijgt. En toch… tóch is het gezellig. Want zodra je daar staat, tussen tienduizenden feestvierders, links en rechts meegevoerd in een polonaise die geen einde lijkt te kennen, laat je je meezuigen. Het is een beetje alsof je in een attractiepark stapt waarvan je weet dat het niet heel spannend is, maar waar je alsnog ...

Er zijn van die dagen dat je de krant openslaat, een artikel leest en spontaan denkt: dit kan je toch niet menen? Zo’n dag was vrijdag 5 september, toen ik in het ED las over het nieuwste prestigeplan: een boomtoppenpad op Landgoed De Wielewaal. Jawel, fietsen en wandelen door de kruinen van de bomen, compleet met krul in de route en – want het moet natuurlijk wel een beleving worden – een uitgewerkt lichtplan. Op papier klinkt het allemaal innovatief, duurzaam en verbindend. In werkelijkheid zie ik een mini-Efteling voor me, midden in ons mooiste stukje natuur. Ik wacht eerlijk gezegd nog op de aankondiging van kaboutertjes langs de route, voorzien van LED-verlichting en QR-codes die vertellen hoe bijzonder deze attractie wel niet is. De verpretparking van de natuur Nu ben ik heus niet tegen vernieuwing. Integendeel, een stad die stilstaat, gaat achteruit. Maar dit project voelt als een symptoom van een bredere kwaal: de drang om van alles een attractie te maken. Het lijkt wel of natu...

  ASML, de melkkoe van Brainport, wordt vaak omschreven als de trots van Nederland. Politici, van Veldhoven tot Den Haag, buigen diep en roepen dat dit bedrijf “onmisbaar” is voor onze economie. En ja, dat klopt: zonder ASML geen chips, geen miljardenexport en geen glimmende trots voor de regio. Maar laten we eerlijk zijn: dit gaat niet meer om trots. Dit gaat om een multinational die op kosten van de belastingbetaler een heel koninkrijk laat bouwen. Neem de Beethoven-deal : een slordige 2,5 miljard euro , grotendeels publiek geld. Officieel bedoeld voor woningen, infrastructuur en leefbaarheid. In de praktijk? Een verkapte subsidie, zodat ASML haar leger aan expats en werknemers netjes kan huisvesten en vervoeren. En alsof dat nog niet genoeg is, incasseert de top van ASML salarissen en bonussen waar de gemiddelde Nederlander alleen maar over kan dromen. De CEO krijgt jaarlijks bijna meer dan de hoofdprijs van de Postcode Loterij – en dat gewoon structureel. En dan het inf...

    Onlangs schreef ik in het Eindhovens Dagblad al uitgebreid over de verloedering van de wijken, vooral het openbare groen dat steeds meer op een oerwoud begint te lijken. En geloof me: de gemeente weet dondersgoed dat ze hier structureel de mist in gaat.    Maar ja, zoals altijd wordt het balletje handig teruggespeeld naar de burger. Zelf de wijk in om eens een rondje te schouwen? Welnee, dat is veel te vermoeiend. Liever laten ze ons alles via een app doorgeven. Natuurlijk, handig zo’n app – maar het ís onze taak niet. De gemeente besteedt werk uit en heeft de plicht om dat werk te controleren. Punt. Ze hebben zelfs mooie oosters laten maken voor de socials. Voor de goede orde maar dat snappen jullie wel, een poster is door mij gemaakt. En wist u dat er zelfs een heuse kwaliteitsafdeling bestaat?    Die mensen zouden, na afloop van het maaien of wieden, controleren of alles goed is uitgevoerd. Maar hoe dan? Onkruid groeit vrolijk door. Tegen de tijd dat...